Ik nam een risico door terug te gaan naar het witgepleisterde boerderijtje van Andre. Toen ik voor zijn deur stond en de klimrozen aan weerskanten rook, moest ik denken aan onze laatste ontmoeting, twee weken daarvoor. Ik was midden in de nacht uit diezelfde deur gerend, de stromende regen in, bang en kwaad. Om een mij duistere reden was hij plotseling woedend op me geworden. Ik wist alleen dat het iets te maken had met zijn onverzadigbare honger. Dat was, geloofde ik, iets wat bijna net zo oud was als hijzelf. Ik had al eerder het razende kleine kind in hem gezien dat het onmogelijke verlangde. Ik had alles gegeven wat ik had en hij had het allemaal genomen, zonder pardon. Hoe zorgvuldiger en nauwkeuriger ik mijn strelingen en liefkozingen doseerde en hoe meer gunsten ik hem verleende, des te heftiger werd zijn lust, en veeleisender en wreder zijn verlangens. Uiteindelijk had hij me volkomen uitgeput, geestelijk en lichamelijk.

Die avond liet de demon zich niet kalmeren. Na het vrijen had ik Andre gesmeekt om me te laten slapen. Hij raakte geïrriteerd en eiste dat ik hem nog een keer zou laten klaarkomen. Ik was zo afgepeigerd dat ik niet de kracht had om te protesteren.
'Alsjeblieft,' dacht ik, `Andre, laat de demon niet vannacht los.'
Het alarmsignaal dat in mijn lichaam afging gaf me nieuwe energie om mijn hand uit te strekken en zijn rug zachtjes te strelen.
`Alsjeblieft, kunnen we niet tot morgen wachten, schat?' smeekte ik.
Mijn weigering had het effect van een brandende lucifer bij een lont. Hij werd witheet en maakte daarmee een einde aan wat er nog aan tederheid restte. Ik zag dat zijn gebogen armen zich spanden, terwijl hij boven me kwam hangen. Ik rook naderend onheil en ging bliksemsnel alle mogelijke vluchtwegen na. Ik was op mijn hoede en wist dat ik snel moest handelen als het moment daar was. Ik maakte me zacht als een jong poesje om te voorkomen dat de gespannen veren in zijn armen los zouden schieten en me tegen zouden houden. Toen gleed ik met zo'n soepele precisie onder hem vandaan dat ik mijn broek, blouse en schoenen al aan had, hoewel niet dichtgeritst of vastgeknoopt, voordat hij me kon pakken. In één vloeiende beweging van geruisloze efficiëntie vloog ik de deur uit.

Met een bonkend hart rende ik in de stromende regen weg. Niet dat ik bang was dat hij me achterna zou komen. Door maanden van overmatig alcohol- en druggebruik zou hij het afleggen tegen mijn snelheid. Ik wilde gewoon zo ver mogelijk weg van de demon in hem zijn. Ik rende bijna een half uur door, totdat ik bij de trap van mijn eigen flat was. Ik was nog niet binnen of de telefoon ging. Ik wist dat als ik opnam hij me zou smeken, dan aandringen, om terug te komen. Ik liep naar de telefoon, zeker van mijn zaak, en trok de stekker uit het contact. Toen ik me omkeerde van het tot zwijgen gebrachte apparaat, kwam er een ijzige woede in me op die mijn kaak verstijfde.

In het middaglicht, me vaag bewust van een wuivende rode roos naast de deurbel, flitste het even door mijn hoofd of dit geen vergissing was. Ik was niet zozeer teruggekomen omdat ik op een verzoening hoopte, maar meer omdat ik een soort primitieve lust in me voelde. Twee weken lang was ik niet in staat geweest het verlangen naar Andre's tederheid en hartstocht van me af te schudden. Met een enkele blik wist hij wie ik was. Zijn ogen vonden de kern van mijn wezen; misschien kon hij wel de genetische samenstelling van de cellen in mijn lichaam zien. Ik was een draadje dat hij door het oog van een naald stak. Met zijn blik kon hij me vragen hem te volgen, iets te zeggen of mee te doen aan een spelletje. Al zijn bevelen en wensen had ik uit eigen beweging uitgevoerd. Mijn gehoorzaamheid was niet opgelegd; die kwam van binnen. Ik was teruggekomen omdat ik niet genoeg kon krijgen van het ongekende genot één te zijn met een ander.

Toen ik mijn arm optilde om op de bel te drukken, voelde ik een tintelende opwinding, een mengeling van lust en gevaar. Even later ging de deur langzaam open. Andre stond zwijgend, roerloos in de deuropening, zijn bruine ogen staarden me vriendelijk aan. Hij was een engel in de gedaante van een man, maar niet zo suikerzoet. Ik was blij dat ik nog een keer mocht genieten van zijn uiterlijke schoonheid. Zijn bruine haar was krullend, tegen pijpekrullen aan. Elke moeder zou dol op hem zijn (en hij heeft dan ook een heleboel surrogaatmoeders gehad). Zijn proporties vormden een volmaakte eenheid met die van mij. Alleen was hij tien centimeter langer dan ik. En we pasten in elkaar als twee klompen natte klei.

Hij leek te wachten tot ik zou zeggen waarom ik hier was. Doordat hij me niet vroeg binnen te komen, voelde ik me nogal opgelaten.
`Mag ik binnenkomen?' vroeg ik.
Hij deed een stap opzij, nog steeds zwijgend, en ik stapte over de drempel. Ik verlangde naar de hartelijke omhelzing waaraan ik gewend was geraakt. O, als hij toch zijn armen om me heen zou slaan en me direct naar bed zou brengen. Maar zijn armen hingen slap langs zijn lichaam. Ik was van mijn stuk gebracht. We bleven enkele ogenblikken op pijnlijke afstand staan. Hij leek de grens tussen ons met zijn ogen te bewaken. Ik stond aan de grond genageld. Ik zocht in zijn blik naar een teken dat hij blij was me te zien, maar ik vond geen aanwijzing. Zijn blik bleef vriendelijk maar ondoordringbaar. Ik zette mijn trots opzij en sloeg mijn armen om hem heen. Hij beantwoordde de omhelzing plichtmatig. Plotseling voelde ik me stijf en mechanisch, als een pop die haar ledematen alleen stram heen en weer kan bewegen. Ik werd overvallen door paniek en kon mezelf wel slaan dat ik was gekomen.
`Het is echt afgelopen,' dacht ik. `Hij heeft me niets meer te geven.'
Ik zocht naar de toverwoorden die alles weer goed zouden maken, zoals vroeger. Er kwam niets. Mijn keel zat dicht. Misschien kon ik zeggen:
`Het spijt me.' Maar spijt waarvan?
Daar stond ik, zonder een woord te zeggen, verlangend naar hem opkijkend, als een schoothondje. Hij bleef me met een afstandelijke en ondoorgrondelijke blik aanstaren. Ik vroeg me af hoe hij zo moeiteloos in de plooi kon blijven. Toen, langzaam, kwamen alle agitaties in me tot bedaren. Mijn lichaam werd rustig en ik stond volslagen roerloos, zonder iets te zeggen. Op dat moment pakte hij mijn hand en beval me, met een blik, mee te komen. We liepen door zijn grijze voorkamer naar de slaapkamer. Van het ene moment op het andere voelde ik me klein en zacht, als een prinsesje. Ik werd vervuld van een vreugde die ik lang geleden ook op kerstochtend had gevoeld, wanneer ik naar de boom liep en de glimmende pakjes met mijn naam erop zag.

Dankbaarheid welde in me op dat me vergiffenis was geschonken - hoewel ik niet wist waarvoor. Zijn bed was niet opgemaakt, zoals gewoonlijk. Diagonale lichtbanen schoven over het wanordelijke grauwe dekbed. Hij legde van achteren zijn handen op mijn schouders en draaide me om. Hij hield me op een armlengte afstand, ging met zijn handen naar mijn middel en wierp een blik op me die zei:
`Jij bent hier voor mij,'
in de rotsvaste overtuiging dat hij recht had op mijn gunsten. Ik begon als boter te smelten. Ik hoorde een stemmetje in me zeggen:
`Ja, ik ben hier voor jou alleen.'
Ik bewoog me niet, me ervan bewust dat ik als was in zijn handen was. Hij knoopte mijn blouse open. Een golf van speelse katachtige prikkels ging omhoog door mijn benen naar mijn lies en door de rest van mijn lichaam. Ik trok zijn overhemd uit zijn broek en over zijn sierlijke armen. Ik deed zijn broek los en bukte om die uit te trekken, kwetsbaar in mijn achteruitgestoken blote kont. De aanblik van zijn pik, stijf en een beetje gebogen, wond me op. Met bedreven gemak stapte hij uit zijn broek. Ik pakte zijn pik vast en streelde die, me verlustigend in de suède zachtheid ervan.

Opnieuw pakte hij mijn hand beet en trok me omhoog. We liepen naar het smalle bed, trokken de lakens recht en gleden ertussen. Niet dat beddegoed nodig was: we pasten elkaar als gegoten, gezicht naar gezicht, zodat er zelfs geen ruimte meer was voor koele lucht. In deze omhelzing, bijna neus tegen neus, keken we elkaar diep in de ogen. Genot vulde me als warme nevel. Ik voelde hoe het hele oppervlak van mijn lichaam oploste toen we versmolten. We waren groter dan het vertrek waarin we waren - in een heelal zonder tijd. Het neuken was zo zacht als fluweel en zo hard als de eeuwigheid. Hij boetseerde me in tientallen verschillende vormen - gewelfd, plat, rechtop, schuin voorovergebogen. Hij duwde mijn benen zover naar achteren over mijn hoofd dat ik bang was dat mijn achterwerk zou scheuren. Zijn stoten waren heet en koud tegelijk. Ik kneep en drukte met mijn vingers in zijn vlees, beet zo hard in zijn schouder als ik durfde zonder dat hij ging bloeden. Drijvend ketste ik af tegen zijn onverzettelijke lichaam. Ik dobberde maar zat verankerd aan zijn stijve, dikke pik. Zacht en hard tegelijk. Ik dacht dat al mijn huidcellen door de spanning zouden barsten. Andre, die het punt aan voelde komen waarop ik het niet langer hield, sprak op dringende en zelfverzekerde toon. Er was een dreigende ondertoon in zijn stem die mijn huid deed jeuken.
`Kom nu klaar!' beval hij. En mijn orgasme kwam als een tropische slagregen, ontaardde in een donderende waterval en ebde weg in de kalme weerspiegeling van lucht op rimpelloos water.
Hij liet me even bijkomen. In gedachten dreef ik over diepe, groene vijvers, over het witte schuim en door de dunne nevel die door de zon werd opgelost. Toen voelde ik zijn hand over mijn klamme buik naar mijn poesje gaan. Hij stopte zijn vingers in de glibberige opening en begon me stevig en ritmisch te strelen. Een schok trok door mijn ruggengraat als een schot hagel, waardoor ik een ogenblik weerloos lag vastgeklonken. Ik kromde mijn rug toen de lading vanuit mijn ruggengraat in alle richtingen schoot. Hij trok zijn vingers er net zo snel uit als hij ze erin had gestoken, en gaf toen een rukje aan mijn heupen, ten teken dat ik me om moest draaien. Zodra ik op mijn buik lag, trok hij me op mijn knieën. Hij gleed op zijn buik onder me en zei:
`Neuk me.' Mijn botten waren weer tot leven gekomen. Ze bewogen zich in mijn huid. Ik klom op zijn rug en sloeg mijn armen om hem heen en klemde zijn benen samen met mijn dijen. Met mijn borsten vol op hem, begon ik met mijn bekken tegen zijn billen te stoten, heet als het zand op een zonovergoten strand. Ik bleef maar tegen die zachte meegevendheid stoten. In mijn bekken vormde zich een fysieke kracht, die naar buiten was gericht. Zonder pik neukte ik hem in zijn kont. Ik verhoogde het tempo, kwam met elke stoot meer tot leven. Ik penetreerde hem met alle samengebalde kracht van mijn wezen. We begonnen alle twee gelijktijdig te kreunen, met een spontaniteit die van elk moment een ontdekking maakte. Mijn heupen waren vloeiend als kwik. Al snel kon ik mijn opwinding niet langer bedwingen. Tranen en gelach barstten uit elke porie. Uitgeput viel ik naast hem neer.

Andre, wiens honger nog steeds niet was gestild, beval opnieuw:
`Neuk me!' Ik hees me omhoog op een elleboog en pakte de pot vaseline die op de grond naast het bed stond. Ik draaide het deksel open en stak mijn hand in de koele, kleffe pasta. Om hem te bedaren, streek ik met mijn andere hand als een moeder teder over zijn voorhoofd en wang, en zocht met mijn andere hand zijn achterwerk. Snel vond mijn vinger de opening en ging naar binnen. Andre gaf een kreetje van angst en genot en kneep zijn gat stevig samen tegen mijn binnendringing. Zijn opening was zo sterk en heet als een kut. Ik duwde harder. Hij ging langzaam open. Terwijl ik in en uit ging, kneep hij en ontspande, kneep en ontspande. Zijn kont werd de lucht ingestoken, wilde me dieper in zich. Terwijl hij zich meer voor me opende, stopte ik een tweede vinger naar binnen en rekte hem nog verder uit. Toen een derde, en een vierde. Kronkelend en kreunend versnelde hij zijn bewegingen. Toen ik merkte dat hij bijna zover was, haalde ik mijn vingers eruit en draaide hem op zijn zij. Ik schoof onder hem en trok hem dicht tegen me aan. Zijn lichaam was zwaar van overgave. Eenmaal in me pompte hij langzaam en krachtig. Zijn orgasme kwam in golven. Hij kromde en rechtte zijn rug terwijl zijn hete lozing in me schoot. Zijn gezicht straalde licht uit en zijn stem kwam ergens diep van binnen, schril en hulpeloos. We lieten ons vallen op de matras, in een tedere, plakkerige omhelzing.