Ze had geen tijd of zin om op de brutale, verleidelijke glimlach en harde rondingen van de mannen te letten. Ze had het te druk met hen interviewen, hen hun intiemste verhaal te ontfutselen voor een onderzoek dat ze deed naar contactadvertenties. Nou ja, soms gingen ze iets te ver. Nadat ze hun heerlijkste of pijnlijkste ervaringen aan een openhartige, aantrekkelijke vrouw als zij hadden bekend, in zo'n intieme omgeving als een bar of hun slaapkamer, was het vanzelfsprekend dat ze met haar naar bed wilden. Zij bezat tenslotte hun geheimen en daarom was het logisch dat zij haar wilden bezitten.
Maar ze zwichtte nooit. Ze beschouwde de mannen stuk voor stuk als proefpersonen, voer voor haar verbeelding. En elke donderdagavond om twaalf uur, in welke stad ze ook was, kon ze met een zuiver geweten tegen Jan aan de telefoon zeggen: `Ik mis je.'
Hij vroeg nooit of ze hem `ontrouw' was; zulke woorden gebruikten ze niet.

Toen ze in haar hotel aankwam, lag er een bericht voor haar. Het was van een van haar proefpersonen uit Gent, die een contactadvertentie had gezet die ongeveer als volgt luidde:
Vrijgezel, aantrekkelijk, geld genoeg, wil graag RUG-student ontmoeten die van mannen houdt die van paarden houden.
Het was zo'n wat zij noemde een `te-mooi-om-waar-te-zijn-advertentie' waar ongetwijfeld een addertje onder het gras zat. Dat hij een RUG-student zocht, wekte haar achterdocht; haar oude alma mater had academische status, maar bitter weinig sex-appeal. Aan de andere kant, een RUG-student kon zowel op een man als een vrouw slaan. Maar dat van die paarden intrigeerde haar. De laatste keer dat ze had paardgereden was op haar achtste geweest in de dierentuin, maar beelden van klassieke, mythologische centauri - half mens, half paard - draafden 's nachts door haar dromen en haalden haar uit haar slaap. Dan ging ze geschrokken rechtop zitten, klaar om met ze mee te rijden, teleurgesteld dat ze achter moest blijven. Ze verheugde zich op dit interview. Ze wilde weten wat hij had ontdekt over vrouwen die van mannen houden die van paarden houden.

`Een zekere Johan van der Tak', zei de receptionist, `heeft gebeld om uw afspraak van donderdag op zijn landgoed te bevestigen. Hij vraagt of u het interview te paard kan doen?'
`Natuurlijk,' hoorde ze zichzelf hardop zeggen. Ze kon interviewen in helikopters, bubbelbaden, overal waar ze maar wilden.

Gelukkig had ze de vijf interviews van woensdag allemaal in het hotelcafé kunnen houden. Tegen middernacht was ze doodmoe, haar hoofd tolde van de liefdesverhalen van anderen. Maar het meedogenloze gebonk van de hoteldisco op de begane grond hield haar urenlang uit haar slaap. In gedachten zag ze stelletjes in snaarstrakke jumpsuits op en neer springen, lachen en flirten, door de gangen heen en in elkaars bed dansen. Misschien zouden ze haar kamer binnen komen, zich op haar storten, over haar heen dansen. Ze huiverde van walging en angst, ging rechtop zitten en keek naar haar gesloten deur, bang dat de lange maanden zonder Jan haar in een kille observator van andermans hartstocht hadden veranderd, niet meer in staat tot erotische gevoelens, al geschokt door de geluiden van een vrijpartij. Ze bezwoer haar angst met een beeld in haar gedachten van Jan die ondersteboven in zijn laarzen aan de rekstok hangt, iets wat hij elke dag na het werk deed. Ze vond het leuk naar hem toe te gaan als hij op zijn kop hing en haar armen om zijn heupen te slaan. Hij sloeg zijn armen dan ook om haar heen, duwde zijn neus tussen haar dijen en likte de binnenkant van haar benen.
Ze trok het kussen over haar hoofd en huilde een beetje. Maar niet erg. Ze huilde nooit erg als ze alleen was.

Op donderdag reed ze langs rijen appelbomen die zich als gouden kettingen door de boomgaard slingerden. Het was zijn boomgaard, of liever gezegd, de boomgaard van de familie Van der Tak, op het landgoed van de familie Van der Tak, en ze reed er langs in haar Budget huurauto. Even later parkeerde ze haar auto bij de stallen van de familie Van der Tak waar Johan - en Aladdin - haar opwachtten.
Johan was niet haar type natuurlijk - te jong, te lang, te macho met die arrogante vlammend rode snor van hem. Ze hield meer van mannen die klein waren zoals zij, en lief en eenvoudig zoals Jan. Maar objectief gezien was hij,wel `aantrekkelijk', dacht ze. Zelfs sexy - met van die eindeloze benen die jeansreclames opluisteren. Hoewel hij zelf niet bepaald een dure jeans aanhad - met scheuren in de knieën - en tot aan zijn enkels in de paardestront stond. Waar ze wel van onder de indruk was waren zijn ogen, felgroen als jonge bladeren, net als die van Alain - haar broer.

Ze stelden zich aan elkaar voor. Hij veegde zijn hand aan zijn bruine werkhemd af en gaf haar een hand. Ze was zich er plotseling van bewust dat ze helemaal in het wit was - witte broek, haar nieuwe witte gymschoenen, een ivoorkleurige angoratrui. En terwijl ze zich afvroeg of ze haar ongenaakbare imago niet een beetje te ver doorvoerde, zette ze haar recorder aan.
`Vertelt u eens, waarom wilde u een contactadvertentie plaatsen?' vroeg ze. Dat was altijd haar opwarmertje.
`Ach, ik weet niet.' Hij deed de staldeur open, en een groot ravenzwart paard draafde naar buiten. `Ik geloof dat ik te verlegen ben om zomaar op een intelligente, mooie vrouw af te stappen. Hoewel ik nu wel tegen u praat.'
`Dat is iets anders,' zei ze. `Nu zijn we bezig met een interview.'
`O, ja,' zei hij, terwijl hij de glanzende vacht van het paard roskamde. `We zouden dit interview te paard doen, weet u nog?'
`Zeker.' Hier was ze bang voor. `Waar is het andere paard?'
`O, Aladdin kan ons alle twee dragen. Hij is jong, maar sterk.'
`Net als u?' schertste ze, er niet op bedacht dat hij zo erg zou blozen.
`Ik rijd het liefst ongezadeld,' ging hij verder. `Dat vindt Aladdin ook het fijnst. Vindt u het erg om ongezadeld te rijden?'
Ze haalde haar schouders op. Het was haar allemaal om het even. Hoewel het woord `ongezadeld' beelden hij haar opriep van onverschrokken rodeocowboys op zilverkleurige paarden die bokten en steigerden totdat de cowboys in het stof vielen.
Maar Aladdin was niet zilverkleurig. Hij was zwart met een lange witte bles vanaf het midden van zijn voorhoofd tot aan zijn neusvleugels, die wijd werden opengesperd toen hij mensen rook. Zijn eigen geur was sterk en zoet en bedwelmde haar zintuigen die daar niet aan gewend waren. Om haar evenwicht te bewaren keek ze hem recht in zijn oog, dat vanonder zijn manen omlaag blikte. Dat oog, zo groot als de vuist van een baby, diep en donker als de aarde, staarde recht haar ziel in en leek te zeggen: `Hou je vast, schat, we gaan vliegen.'

Ze verlangde ernaar dit reusachtige, raadselachtige beest te interviewen. Ze wilde hem naar de geheimen vragen van de woeste ongebreidelde geest die avond aan avond door haar dromen galoppeerde. Johan haalde twee grote rode appels uit een tas. `Hier,' zei hij. `Als jij hem daarmee afleidt, doe ik het bit in.'
Hem afleiden? Ze overwoog om met de twee vruchten in één hand te jongleren, iets dat haar broer Alain haar had geleerd. Maar zo'n simpele truc zou een dier van Aladdins omvang vast niet imponeren. Ze stak de grootste appel naar hem uit zodat hij die met zijn gevoelvolle oog kon onderzoeken, maar voordat ze het wist had hij de appel uit haar hand opgeschrokt. Zijn mond was één grote schuimige smeerboel, hij kwijlde over haar witte broek heen, en Johan was nog niet eens met het bit gekomen. Ze nam zich voor de tweede appel niet zo snel af te staan. Ze hield de appel net buiten Aladdins bereik, draaide hem heen en weer, liet het zonlicht op de schil spelen. Het paard deed een stap naar voren. Zij deed een stap naar achteren. Hij snoof, nam nog een grote stap, en zij hield hem de appel voor, maar trok hem terug voordat hij meer dan een klein hapje ervan had kunnen nemen. Hij kauwde en smakte, haar strak aankijkend, met de blik van een krijger, uitdagend. Ze hield de appel achter haar rug en wiegde heen en weer terwijl Aladdin zijn hals rekte en hinnikte. Ze holde een paar meter achteruit, en zodra Aladdin haar had ingehaald, gaf ze hem de half opgegeten appel. Hij verslond hem gulzig, zijn natte lippen streelden haar handpalm. Ze lachte en schudde het vruchtvlees van haar broek toen Johan met het bit verscheen.
`Oké,' zei hij. `Leid hem nu af met de appels.'
Aladdin hoefde niet meer afgeleid te worden. Hij aanvaardde het bit, als een krijger die zijn helm aanvaardt, zijn oog op haar gericht. Ze stegen op en reden het pad af. Eerst gingen ze stapvoets, daarna reden ze in draf en in handgalop, en toen leken ze te vliegen. Ze herkende het gevoel - buiten zinnen en buiten adem - van de achtbaan die omhoog en omlaag denderde en van bruisende watervallen en seks met Jan tijdens die heftige, romantische eerste twee maanden. Later was seks met Jan niet echt wild meer; eerder teder, liefdevol, goed. Maar niet dat onbesuisde en onbegrensde gevoel; daar kenden ze elkaar te goed voor. Ze waren het stadium gepasseerd van die eerste, duizelingwekkende, hemelverpletterende marathon vrijpartijen. Nu bedreven ze ongeveer twee keer per week de liefde. Het was kalme, vertrouwde, 'volwassen' seks.

Maar nu was daar weer dat gevoel met een hoog octaangehalte, op een ongezadeld paard door de wind in de herfst achter de sterke lenige rug van een miljonair.
`Wil je galopperen?' fluisterde hij. `Ik wil galopperen,' zei ze. Haar armen om zijn middel. Haar benen, die inmiddels besmeurd waren, klemden ze steviger om Aladdins flanken. Het was als in haar terugkerende droom, waarin ze op het mythische wezen, half mens, half paard, reed.
Ze vroeg zich af of Jan haar kon zien. In gedachten zag ze hem ondersteboven hangen in de tak van een appelboom en naar haar kijken. Zijn ogen waren helder en blauw als zwembaden. Ze kon niet zeggen wat de ogen zagen, maar ze maakten haar zenuwachtig. Ze drukte zich steviger tegen Johan aan en voelde zijn warmte door zijn zachte flanellen overhemd. Het kon haar niet schelen; ze vloog door brandende hoepels.
`Nu moeten we weer op een draf overgaan,' zei hij. `Dan kun je me interviewen.'
De roodgouden vegen vertraagden tot bomen; hun onstuimige vlucht was ten einde. Maar haar hart galoppeerde nog steeds, haar dijen vonkten. Vaart minderen was wel het laatste wat ze wilde. Ze wilde de teugels overnemen en vliegen. Maar in plaats daarvan veegde ze het bezwete haar uit haar ogen en controleerde haar recorder. Aladdin klepperde voort, zijn scherpe ruggengraat sneed in haar kont.
`O, ja, het interview,' herhaalde ze. `Goed... vertel me eens... over vrouwen die van mannen houden die van paarden houden.'
Je bedoelt vertellen wat we samen gedaan hebben?' Hij draaide zich om, met fonkelende jadegroene ogen. `Maar ik praat nooit met een vrouw over mijn ervaringen met andere vrouwen. Dan worden ze jaloers.'
`Hoor eens,' zei ze, `dit is mijn werk. En ik heb toch geen enkele reden om jaloers te zijn?'
`O, nou, in dat geval... Even kijken, op mijn eerste afspraakje had ik cowboylaarzen aan en een strakke zwarte broek en verder niets. Ze was mooi. Met zonsondergang reden we de boomgaarden in en op de terugweg scheen de maan. We gaven elkaar een massage en deden elkaars kleren uit, een voor een. Ze had een zachtoranje satijnen slipje aan met van die strikjes...'
Ruim een uur lang fluisterde hij geile verhalen over contactadvertentie-veroveringen in haar oor terwijl haar recorder draaide, Aladdin voortdraafde en haar bekken zachtjes tegen Johans onbetaalbare heupen werd geduwd.

Ze werd eigenlijk nooit aangetrokken door het geld dat een man had. Ze had in ieder geval niet van Jan gehouden omdat hij vijftig Euro meer huur per maand betaalde dan zij. Ze vond het zelfs al vervelend als een man haar lunch betaalde. Dan had ze namelijk het gevoel dat ze hem iets schuldig was. Maar een man met miljoenen- geërfde miljoenen - was iets anders. Ze zou er niet mee zitten om zich door hem te laten onderhouden.
`Wil je weer galopperen?' fluisterde hij met een stem als ruisende bladeren.
'Ja!' Ze begroef haar gezicht in de zoete muskusachtige geur van zijn haar. Hij had sproeten op zijn oren. Ze had zin die te kussen. Maar deed het niet. Ze stegen weer op en vlogen. Terug naar huis.

Haar bandjes waren op. Haar kleren zagen er niet uit. Ze keek naar Johan die naar haar keek, tegenover haar op de bank in zijn `vrijgezellenhok' - een klein gastenverblijf aan de achterkant van het landhuis van de Van der Taks. Ze vroeg zich af hoe zijn kont de ruggengraat van Aladdin kon verdragen. Misschien zat er eelt op. Ze vroeg het niet. Haar kont deed vreselijke pijn. Hij grijnsde naar haar en speelde met de scheur in zijn jeans. Te paard had ze zich oneindig veel verbondener met hem gevoeld.

Des te beter. Ze kreeg een beetje genoeg van zijn wellustige mallemolen en ze had zin in een salade of zo voordat ze terugging naar het hotel om Jan te bellen.
Maar hij wilde haar zijn foto-album laten zien. Hij schoof naar haar toe, legde het boek op hun schoot en sloeg het open. En in het midden van de verzameling familiefoto's was een kiekje van Johan in trainingsbroek en helm, met een trofee in zijn hand:
`1998 Nationaal Kampioenschap: WORSTELEN.' Ze staarde naar de foto en legde er in gedachten de foto van haar broer overheen met dezelfde uitrusting, dezelfde dronken blik in zijn ogen, dezelfde soort trofee in zijn handen:
`1988: Nationaal Kampioenschap: WORSTELEN.' Het was een merkwaardig toeval en het riep weer beelden bij haar op van worstelgrepen die hij haar had geleerd - halve nelsons, de brug, de beenklem. Om de andere avond, als hun ouders sliepen, hadden ze wedstrijdjes op het kleed in de huiskamer gehouden. Maar het was nooit een eerlijke strijd: hij was veel groter en won altijd. Maar het ging om iets anders bij het spel, het was een speciale geheime rite die ze 's avonds samen opvoerden.
`Hou je van worstelen?' vroeg Johan. `De meeste vrouwen niet.'
`Ik - mijn broer deed vroeger aan worstelen. Hij heeft het me geleerd...'
`O, ja?' Johan schoot overeind en ging geknield op het tapijt in de beginpositie zitten.
`Laat eens zien wat hij je geleerd heeft.'
Ze staarde naar de gestroomlijnde mannelijke gestalte die op zijn handen en knieën op haar wachtte. Hij zag eruit als een paard, klaar om bestegen te worden en weg te rijden. Ze giechelde om de gedachte.
'je durft niet, hè?' zei hij zonder zich te bewegen, op die spottende, uitdagende toon die haar broer ook altijd had als ze op het laatst opeens niet meer durfde. Ze voelde weer het aloude gesar van haar broer, wat haar steeds over de streep had getrokken. Ze wist dat ze niet kon winnen, maar ze moest meedoen, ze was dol op het ritueel, en ze had het al zo lang niet meer gedaan. Ze ging op het tapijt zitten, pakte zijn linkerpols met haar linkerhand vast, sloeg haar rechterarm om zijn borst. Ze had even het idee dat ze Jan vasthield, maar werd opnieuw overweldigd door het gevoel dat haar broer op de een of andere manier versmolt met deze vreemde jonge man wiens hart tegen haar handpalm bonkte.
`Oké,' fluisterde ze.

Ze draaide zijn pols om en hij keerde zich om en duwde en toen rolden ze over elkaar in een wirwar van grepen en ontsnappingen. Ze worstelde met totale overgave, probeerde dit keer echt te winnen, om oude rekeningen met Alain te vereffenen, die haar steeds had verslagen. Maar haar tegenstander was niet zo hoffelijk of neerbuigend om `de dame te laten winnen'. Ze rolden door de kamer, hijgend en trekkend, totdat ze languit op haar rug lag en zijn lange sterke vingers haar schouders tegen het tapijt gedrukt hielden.
`Pin,' gaf ze zich gewonnen. Ze keek dubbel door het zweet. Ze blikte omhoog in zijn ogen, groene bloemen die veranderden in Alains ogen, in de ogen van de centaur die door zoveel van haar nachten had gereden.
`Allemachtig,' zei hij schor, `wat ben je sterk.'
Ze ontspande zich na deze zegening. Misschien had ze toch gewonnen. Misschien had ze elke keer gewonnen. Misschien deed het er niet toe; verliezen was winnen als je in staat was te verliezen, als je je nederlaag in iets positiefs wist om te zetten.
Zijn lippen vielen op haar voorhoofd, zwaar van de inspanning, drukten op haar, trokken haar hete huid naar de zijne, en hun tongen begonnen te worstelen. Haar verbeelding galoppeerde door de tijd, voerde haar naar Alain op het kleed in de huiskamer van haar ouders, terwijl hun worstelgrepen in ontsnappingen en strelingen overgingen.
`ja,' fluisterde ze en ze keek op in haar broers smaragdgroene ogen, waarin ze hun vader en zijn vader en grootvader zag.
`Néé!' schreeuwde ze. Ze huiverde van angst, maar ze stopte niet. Ze wilde dit doen, ze moest dit doen: naar het hart van het verbodene vliegen, om de geheimen te leren kennen, het ware verschil tussen lichaam en verbeelding, de broer en zuster binnen in haar. Ze kuste hem, een lange, vloeibare kus die door haar aderen stroomde en haar botten deed smelten.
`Alain!' riep ze.
`Nee, ik ben Johan.'

Ze deed haar ogen open en zag een knappe jonge vreemdeling met groene ogen. En ze ontspande zich, herinnerde zich weer waar ze was, herinnerde zich Alain, Jan en alle mannen die ze had gekend, terwijl ze haar kleren een voor een uitdeed en al haar valluiken openzette. Ze verkende de eindeloze heuvels en kloven, een conquistador in de Stad van Goud, de Bron van de jeugd waarin ze werd ondergedompeld. Ze openden het venster naar haar schoot, wakkerden het vuur aan, hielden het venster open met hun handen zodat ze de wilde paarden voelde springen en naar buiten galopperen. Toen galoppeerden ze naar binnen, heet en gezwind, stortten zich in haar, vulden haar met kracht. Het gezicht van haar broer flitste heen en weer, veranderde in haar wilde centaur, die haar naar de andere kant van de maan voerde, terwijl Johan mompelde:
`Trouw met me. Ik wil met je trouwen. Ik wil elke avond bij je zijn - zoals nu.'
Ze reden op onzichtbare paarden in het onderbewustzijn, gewichtloos, tijdloos, tollend door de donkere mist.

Ze werd wakker en wist niet waar ze was, maar wel dat ze iets in haar maag moest hebben om weer met beide benen op de grond te komen. Ze stond op en maakte kaastosti's klaar.
`Wat heerlijk!' riep Johan. 'je kunt koken! Nu moet ik wel met je trouwen.'
Ze lachte en verbaasde zich dat hij tegelijkertijd zo vreemd en zo vertrouwd kon zijn.
`Waarom zou je niet met me trouwen?'vroeg hij streng. `Ik ben jong. Ik ben knap. Ik ben miljonair. En ik hou van je. Ik kan met je praten. Ik doe alles voor je, en dat is geen loze belofte omdat ik me kan veroorloven alles voor je te doen.'
Hij stond voor haar, armen gestrekt, een gouden Apollo, een enorme boom, bood zichzelf en al zijn geld aan. Ze voelde zich weer licht in haar hoofd worden, beelden van Jan sprongen in haar hoofd als duveltjes uit de doos. Opeens herinnerde ze zich dat het donderdagavond was! De avond waarop ze Jan altijd belde. Ze keek naar Johan, naar dat schitterende vaandel van jeugdige mannelijkheid, naakt en glinsterend van hun vermengde liefdessappen.
`Mag ik even bellen?'
Zijn armen gingen omlaag, twee vallende takken. `Natuurlijk,' zei hij en hij draaide zich om.
Ze drukte langzaam op de toetsen, terwijl ze nadacht of ze Jan dit keer wel de waarheid kon vertellen zoals ze altijd had gedaan. En zoniet, waar moest ze dan zeggen dat ze vandaan belde zonder echt tegen hem te liegen? Het huis van een vriend? Nog steeds bezig met het interview? Dat was toch de waarheid?
`Hallo.' `Jan?'
`Er woont hier geen Jan.' Het was de stem van haar broer. `U bent verkeerd verbonden...'
`Alain?'
`Ja. Met wie spreek ik?' `Eh... met je zus.'
`Wat? O, hallo - hé, wat is er aan de hand? Alles goed? En met Jan...'
`Met Jan gaat het goed, Alain. Jan is hier niet. Ik heb... eh... geworsteld.'
`Geworsteld?'
`Met de Nationale kampioen van 1998.' `Echt geworsteld?'
`Echt geworsteld.' `Heb je gewonnen?' `Gewonnen?'
`Je weet wat ik bedoel.'
`O, ja. Ja, ik heb gewonnen.'
`Goed gedaan, zusje.'
`Ja. Nou, het was leuk om even met je te praten - ik bedoel, het is internationaal, dus...'
`Ik snap het. Veel plezier nog.'
`Oké, bedankt. Tot ziens.'

Ze legde de hoorn erop, verbijsterd om haar vergissing, en lachte, schudde de beelden van zich af, wierp zich op haar oogverblindende verloofde in spe. Ze likte de gesmolten kaas van zijn lippen. Ze likte zijn oren, stak haar tong diep erin tot ze zijn adem hoorde stokken, en ze hem weer hard tegen zich aan voelde. Ze vielen samen op het tapijt neer, stootten de telefoon omver.
`Vertel me eens,' zei ze, `over vrouwen die van mannen houden die van paarden houden.'
Hij sperde zijn ogen open, ja de groene ronddraaiende molentjes. Zijn hoofd dook tussen haar dijen, zijn tong bewoog zich in trage wellustige rondjes, proevend, strelend, haar hof besproeiend. Een bloem ontlook in een andere bloem binnen in haar - een enorm bruidsboeket barstte los in duizenden waterlelies die op een vijver onder hem dreven, hun lichamen dreven samen, in de echt verbonden. Hij ging dieper in haar, danste zijn langzame huwelijksdans, als een steigerend paard. Toen werd ze het paard, het reusachtige legendarische Paard van Troje, en hij was vijftig mannen, al haar minnaars, die haar binnengingen, haar vulden tot ze het niet meer hield, en toen bestormden ze de muren van Troje, waardoor de oude krachten die haar bijeenhielden verbrokkelden, staken de stad in brand, ontsluierden de eeuwenoude geheimen, bevrijdden de verboden antwoorden op haar vragen.

's Ochtends wist ze dat dit haar laatste interview was. Ze kuste Johans voorhoofd, bedankte hem in stilte in zijn slaap, wenste hem het allerbeste met zijn zoektocht naar een vrouw. Toen trok ze haar niet meer zo witte kleren aan en reed weg om een telefooncel te zoeken en Jan te zeggen dat ze naar huis kwam.