`Volgens de mythische rook die toch ergens uit de felle brand van de werkelijkheid omhoog moet stijgen zijn mannen altijd en overal geil en vinden alleen vrouwen de sfeer ook belangrijk,' zei hij, terwijl zijn warme vinger met mijn linkertepel lag te spelen. Ik geloof dat hij wilde zeggen dat hij sfeer ook belangrijk vond, maar dat was me al lang en breed duidelijk. De Mantovani op de CD-speler en de gardenia wierook waren zijn idee, niet het mijne. Trouwens, ik probeerde ook altijd en overal geil te zijn, dus kroop ik tussen zijn benen en begon hem te pijpen.

Redelijk grote pik. Niet de langste, maar wel zo'n goddelijke dikke. Niet klein, o nee, klein zou hij zijn geweest als hij vijf centimeter korter was geweest; en waar betekent zo weinig zo veel, microchips buiten beschouwing gelaten? Ik bedoel, neem iets van minimale lengte om mee te plassen, voeg daar zoveel bij dat je door een kleedkamer kunt lopen zonder een handdoek om, doe daar dan nog eens vijf centimeter bovenop en we zijn er ongeveer. Niet erg lang, nietwaar? Maar wel lekker. Een normale omvang en, ach, wat maakt het uit, misschien heb je nog nooit een baby gehad, of misschien heeft hij een heerlijke tong en nooit astma gehad. Je hebt pas wat te klagen als hij elke avond laat thuiskomt en je slaat.
En, zoals ik al zei, deze man had zijn dikte mee. Je moest je mond ver opendoen om hem te pijpen, maar aan de andere kant, je kreeg niet zo snel problemen met je blikreflex. Ik moest denken aan een vrouw die ik kende, die vaak naar de kroeg kwam waar ik twee keer per week achter de bar stond. We waren alle twee schilder, dus we praatten meestal over kunst - dat wil zeggen, over andere kunstenaars, materiaal en reputaties - maar de laatste tijd wilde ze alleen nog praten over pijpen en haar recente `gevoelens van vermoeidheid'. Ze had een muzikant ontmoet en had zichzelf tot een rariteit met een uitgezakte kaak `gefellatiood'. Wat volgens mij helemaal niet zo raar was. Ze had zich overgeleverd aan de `Cosmo-methode', die kennelijk voorschreef dat `je je lippen de hele tijd strak over je tanden hield', godbetert. Dat klonk me waanzinnig vermoeiend in de oren.

Goed, ik was hem aan het pijpen en het gaf me een prettig en creatief gevoel om te zien hoe ik zijn geurige, stevige, blauwwitte schacht van een matte weerschijn tot een opalen satijnen glans wist te transformeren. Ik vond het heerlijk dat zijn pik en mijn mond warm bleven, ook al kwam ik herhaaldelijk boven om adem te halen en de glans te controleren. Ik ging voor de hoogglans.
Het probleem was dat hij me naar zich toe probeerde te trekken, omdat hij me op zijn beurt wilde beffen. En ik ben niet iemand van voor wat hoort wat. Bovendien vond ik dat hij nog niet genoeg had gehad.
`Nee,' zei ik.
`Waarom niet?'
`Nog niet.' Ik begon weer met zuigen en gaf hem alles wat ik in huis had. Sommigen houden van zacht en anderen van hard, maar op heet en nat zijn ze allemaal dol. Ik wisselde hard en zacht af, en concentreerde me op heet en nat. Stilte, op mijn favoriete geluiden na.
`Wanneer?' zei hij met onvaste stem. Ik merkte dat hij niet meer wist wanneer wat, maar zich verplicht voelde zich aan zijn belofte te houden.

Ik weet niet hoe dat komt, maar bij de ene jongen peins je er niet over om tegen zijn lul te praten, en bij de andere trekt je het ook niet erg aan. Ik kroop omhoog over zijn buik, zijn borstkas, moe van de voorovergebogen houding en begon de situatie met zijn adamsappel te bespreken.
`Wanneer wat?' vroeg ik plagend.
Hij klonk verdoofd: `... wanneer...?' `Ja, kom op. Wanneer wat?'
Hij wist het weer. `Kom hier ermee, ik wil het bij jou doen.' O-o. `Het doen?' Ik `doe het' bij hem, dus wil hij `het' ook bij mij doen? Bij mijn `het' eigenlijk, wat hij waarschijnlijk als mijn `daar beneden' beschouwt. Ik verlies snel warmte. Ik besluit hem nog een kans te geven.
`Waarom?' (Dit was zo'n vraag waarop allerlei geschikte antwoorden zijn te bedenken en bijna alle hadden de gevaarlijke bloedstroom van mijn lies naar mijn hoofd kunnen keren.)
`Waarom wát?' koos hij, terwijl hij zich overeind hees. `Shit.'
(Mijn voortand had net een putje in zijn sleutelbeen gebeten.) `Een smerig bijtend kreng ben je.'
En het volgende ogenblik, terwijl ik woedend om me heen sloeg en probeerde op te staan:
`Waarom zou ik jou willen likken? Neurotische woordentrut die je bent. Waarom zou ik mijn gezicht tussen jou dijen willen stoppen en je overal kussen behalve op je clitoris tot je me smeekt om dat knopje een beurt te geven? Of tot je je tegen me aanduwt of tot je me bij mijn oren pakt en me trekt waar je me wil hebben? Waarom zou ik dat willen?'

Tijdens deze tirade, die me als muziek in de oren klonk, duwde hij me weer terug op het bed, trok voorzichtig mijn benen onder me vandaan en spreidde ze, hij ertussen.
`Wil je dat echt weten?' ging hij door, terwijl zijn handen met mijn schaamhaar begonnen te spelen, er doorheen streken, het uit elkaar haalden, het terrein eronder verkenden, de gleuf vonden maar die nog niet wilden openen, ervan overtuigd dat hij ervoor kon zorgen dat die vanzelf open zou gaan.

Ik moest denken aan een telefoongesprek met mijn broer waarin ik had gezegd dat ik het jammer vond dat er geen vrouwelijk equivalent was voor `een stijve krijgen' en hij kwam met het spitsvondige `een wijde krijgen'. (Ik moest daar aan denken omdat ik op dat er moment eentje kreeg, niet omdat ik seks gewoonlijk met mijn broer associeer.)
Maar goed, op dat moment schijn ik gezegd te hebben: `Ik zou het leuk vinden als je mijn broer eens ontmoet.'
`Ja, schat, ja,' mompelde hij, hij begroef zijn neus in me, sloot zijn lippen om de haaruiteinden en trok er heel zachtjes aan.
`En ik zou het leuk vinden als je mijn zus eens ontmoet. Ze is verbaal heel begaafd, je zult haar wel leuk vinden. En mooi net zo mooi als jij, en haar heb ik ook nog nooit echt geneukt. Misschien wil ze jouw broer wel ontmoeten.'
Dit verdiende een weerwoord, maar ik wist niet goed wat eerst rechtgezet moest worden: zijn houding ten opzichte van zijn zus, zijn houding ten opzichte van mij, zijn seksisme in het algemeen, zijn - zijn tong deed heerlijke dingen. Eén keer, in weerwil van zijn aangekondigde plannen, schoot zijn tong langs mijn clitoris, één keer maar. Niet meer dan een kleine uitglijder, maar genoeg om... Ik had eigenlijk zin om een tijdje mijn mond te houden.

`Misschien kunnen we met z'n vieren ergens een lang weekend naartoe.' Wat? O, hij was me nog steeds aan het stangen met dat broer zus gedoe. Het kostte me moeite bij de les te blijven. En ik was me vaag bewust dat ik de hele situatie niet meer in de hand had. Eindelijk!
Toen sloten zijn lippen zich ten slotte één warme natte seconde om mijn opgezwollen clitoris. En... nipten.
`Zou je dat leuk vinden...' Hij kwam omhoog en haalde zijn handen weg en liet ze over alle plekjes gaan waar zijn mond was geweest, hij liet ze omhoog over mijn lichaam glijden, legde zijn handpalmen tegen de onderkant van mijn borsten, hij streelde mijn harde tepels, hield ze tussen duim en vingers, kneep erin, zachtjes, liet weer los en wond ze verder op. Ik voelde mijn baarmoeder samentrekken.
... binnenkort?' Hij keek me even recht aan, alsof hij een antwoord verwachtte. Van mij, een murw geslagen kangoeroe. Ik keek hoe zijn ogen over mijn borsten gleden, mijn ribben, mijn buik, terwijl zijn handen weer teruggingen naar de plek waar ze nodig waren, en zijn mond, eindelijk, hun voorbeeld volgde. Maar ik zag nog hoe zijn lippen zich opeenklemden en zijn kaak bewoog, toen hij naar me keek, open voor hem, en ik besefte dat die aanblik zijn mond weer met vers water had gevuld. Het volgende moment waren zijn handen en zijn gezicht in me en op me, op manieren waarvan ik alleen maar had gedroomd. Soms leek het of zijn mond en mijn kut één waren; ik wist het verschil niet meer; onze membranen liepen in elkaar over. Hij was dol op mijn kut; hij genoot ervan; hij vergat wat hij daar had te zoeken, kon alleen nog aan zijn eigen genot denken. Twee keer kwam ik bijna klaar en dat wist hij; hij haalde zijn mond weg en drukte zijn hand ertegen; praatte met me, leidde me af raakte mijn voet aan. Dit was niet een automatisme om de boot af te houden of een poging zich er van af te maken, geen voorzichtig, beperkt likken en proberen uit de klauwen te blijven van God weet wat zich daar beneden allemaal bevindt. Hij dronk me; er werd van mij gedronken, van mij gegeten.

Het ergerde me dat hij het eerst niet wilde zeggen - zeggen dat hij me wilde beffen. Ik was tot de conclusie gekomen dat als hij het niet leuk of opwindend vond om dat woord hardop te zeggen, hij het ook niet leuk zou vinden het te doen. Ik had hem dat woord willen `leren'. Jezus. Nu was hij mij aan het leren wat het woord eigenlijk betekende! Ik vroeg me af wat zijn versie van het woord neuken zou zijn...
En toen zetten de slotgevoelens in, veel te sterk om ze nog tegen te houden. Ik was bang dat ik geen tijd meer had om alle energie te vinden, om ervoor te zorgen dat alles eruit kwam. Ik wilde mezelf helemaal leegschieten en niet half afgevuurd, half leeggelopen blijven liggen; beduveld, in zekere zin, en daarna tot een moord in staat.
Hoewel mijn orgasme nu heel krachtig en snel naderbij kwam, registreerde een deel van mijn hersenen dat hij leek te snappen wat er gebeurde, en hoe hij op elk stadium moest reageren. Toen mijn lichaam zich verstijfde, wilde hij eerst wild tekeer gaan, maar hield zich in omdat hij intuïtief aanvoelde dat me dat zou hinderen, afleiden. Ik geloof nu dat hij vroeg wat ik wilde, verlangde, en dat zowel de vraag als het antwoord niet werd uitgesproken, maar ik hoorde: `Zeg het me... zeg het me, schatje.'
En ik moet geantwoord hebben, hem gesmeekt hebben om te zuigen, alsjeblieft, zuig eraan, zuig mijn clitoris, zuig eraan... omdat ik dat wilde, en dat is wat hij deed. Hij zoog mijn knopje, zoog het op de een of andere manier op de maat van de golven, en ik kwam en ik kwam en ik kwam, steeds opnieuw, met de verrukking die zich tot kracht, spanning en energie had samengebald, kracht die alleen nog bruikbaar was om klaar te komen en uit mijn hersenen en mijn ruggengraat en mijn kut te exploderen, en hij ging maar door; hij zoog het allemaal uit die lange, lange buis, dat kanaal dat van hersenen naar kut loopt. En hij wist wat er kwam en wat hij kreeg, en hij raakte meer dan verzadigd. Met hese en tedere stem, die de tranen bij me deden opwellen, zei hij tegen me dat ik door moest gaan... doorgaan... en toen de laatste golf die ik nog net kon verdragen me onderdompelde, kwam hij bij me naar binnen, feilloos, als een pijl die zijn reeds gemaakte wond treft en popelt om die groter te maken.

`O, God,' hijgde ik, toen ik hem in me voelde komen, stoppen... dan stoten, en stoppen... stoten en stoppen met zo'n beheerste en ongekende drift dat ik opnieuw klaarkwam, en nog eens, terwijl hij stil in me lag, als God met een koker van stralende energie die een heelal schept.
Zulke seks voert me voorbij liefde: ik word religieus.
Het was nog veel te vroeg om te weten of ik van hem hield; ik wist nog niet eens of hij mijn schilderijen mooi vond, of wat hij - zo al iets - voor de kost deed. (Ik hoopte van harte dat hij niet dit deed; weinig mensen met geld vinden mijn schilderijen mooi, en ik betwijfelde of ik me hem kon veroorloven.)
Maar ik vond hem wel erg schattig... en toen, lieve help, kwam hij klaar. En hij schreeuwde. Tijdens zijn orgasme schreeuwde hij. Ik ging door het lint. Shit! Dit zou niet makkelijk worden.

Mijn enige andere minnaar die schreeuwde als hij klaarkwam was Jules, en achteraf gezien, was ik alleen daarom al dol op hem. Hij was mooi en de slechtste minnaar die ik ooit heb gehad. Jules hield niet van me, liet me nooit klaarkomen, probeerde het niet eens.
`Ik kán niet van je houden,' had hij op een avond gejammerd, nadat hij de longen uit zijn lijf had geschreeuwd. `Zie je niet dat ik emotioneel volslagen invalide ben?'
Ik had hem op een rockfestival in Werchter ontmoet en was hem achterna gegaan naar Amsterdam en had in drie communes met hem gewoond, voordat hij me eindelijk de bons gaf. En ik heb een heel jaar daarna getreurd, dromend van zijn godvergeten schreeuwende zaadlozing.

Ik was hevig van mijn stuk. We lagen een tijdje voor dood, zonder dat we zelfs de kracht konden opbrengen om adem te halen, erop vertrouwend dat ons hart nog steeds klopte. Ik weet nog dat ik me bewust was dat ik scheel keek en niet de wilskracht had om recht te kijken.
Toen probeerde ik diep in te ademen - te snel; een bepaalde reflex zorgde ervoor dat ik een boer liet. Ik begon te lachen, bewoog me, en mijn kut stootte de lucht eruit die ze had opgeslorpt. Het klonk precies als een scheet en joeg me de stuipen op het lijf. Jezus, ik scheurde open.
Ik keek hem waarschijnlijk nog steeds met schele ogen aan. Hij barstte in lachen uit, moest er gelukkig niet van walgen, vond het geweldig leuk. Ik glimlachte halfhartig.
`Wat heb je daar met me uitgespookt?' vroeg ik. Of iemand vroeg dat. Het klonk niet als mijn stem.
`Ik geloof dat je net bent herboren,' zei hij, hij boog zich over me heen en kuste mijn navel. `Ik pak een handdoek. Blijf liggen, anders valt je kont eraf.'
Ik zag hem naar de slaapkamerdeur lopen, de deur achter hem dichtgaan en keek naar de diepe putjes die op zijn beide billen pronken. Mijn blik zweefde naar het raam, de grijze en paarse tinten van de late zonsondergang. Het is nog dag, dacht ik, nog steeds dezelfde dag.

Wat betekende dit allemaal? Ik was anders misschien ook verliefd op hem geworden, maar dat geschreeuw zat me dwars. Waarom raakte het zo'n gevoelige snaar in me?
Aan de andere kant, redeneerde ik, waarom vond ik het zo vreemd dat dit een gevoelige snaar bij me raakte? Dit was niet erger dan een man die kickte op verpleegsters, of zwarte kousen, of... nou ja, al die vreemde dingen waar sommige mannen van uit hun dak gaan. Hmmm. Deze gedachtengang biedt ook weinig soelaas.
Misschien hield ik om een andere reden van Jules, zoals... nou ja, gewoon een andere reden. En nu zat ik een ongefundeerd verband te leggen tussen de manier waarop hij klaarkwam, godbetert, en verliefdheid, en rampen.

Ergens leek het belangrijk dat ik alles wat er pas was gebeurd nog eens de revue liet passeren. Wat had ik precies gevoeld voordat hij schreeuwde? Hield ik toen al van hem? Met zijn waardeloze muzieksmaak en zijn lullige gardenia wierook? Omdat ik nu van hem hield, godverdomme, en als dat door het schreeuwen kwam, wilde ik er meteen een punt achter zetten. Snel. Voordat het te laat was. Hij verscheen met de handdoek over zijn lul gedrapeerd, die stijf was. Alweer. Of nog steeds. Wat maakte het uit? Hij was een onuitstaanbare uitslover. Een ordinaire spierbundel. (Ik zag eindelijk niet meer dubbel.)
Ik keek hem dreigend aan, in de hoop dat de handdoek zou vallen. Die bleef even hangen, viel toen vrij plotseling op de grond. Mooi. Een-nul voor mij. We staarden alle twee naar de handdoek.
`Wil je die handdoek niet, Julie?'
Geweldig! Perfécte timing! Hij had me nog niet eerder bij mijn voornaam aangesproken. En, gelukkig, nog steeds niet. Ik heet niet Julie.
`Julie, hè? Heet je zus soms zo?'
Hij keek verrast. Ja, inderdaad. Hoe weet je dat?'
`Dat wist ik niet,' zei ik luchtig, `gewoon goed gegokt. Ik ben trouwens paranormaal begaafd. Heb je gezien hoe ik ervoor gezorgd heb dat je handdoek viel?'
Ja, dat heb ik gezien. Wedden dat je het niet nog een keer kan doen,' grijnsde hij me vuil toe.
Hij kwam op me af, roze handdoek over zijn oprijzende vlaggemast. Ik graaide de handdoek weg en begon er, met gemengde gevoelens dat de vlag zo snel uit zijn land werd verbannen, de boel mee op te ruimen. Vanuit mijn geknielde houding op het bed gebaarde ik met mijn hoofd naar de geluidsinstallatie.
`Hé, zou je iets aan dat geluid kunnen doen?' Hij zette de installatie uit.
`Godzijdank. En kan je een raam opendoen? Ik word gek van die smerige gardeniastank.'
`Echt waar?' zei hij, terwijl hij aan het raam morrelde. `Harry zei op het feest dat je er dol op was.'
`Gardenia's?' zei ik ongelovig, maar zijn gedrag intrigeerde me. Hij weigerde in mijn val te lopen, maar toch wist ik dat hij niet bang was voor ruzie.
`Ja. Hij heeft me in ieder geval verteld dat je vroeger oppaste bij mensen die Mantovani CD's hadden, en die muziek deed je weer denken aan de vrijpartijen met je eerste vriendje, als je de baby in bed had gestopt. En ik weet niet... iets over de geur van gardenia's.'
`Heeft Harry je dat verteld?'
`Ja, ik zag je op het feest en ik wilde je leren kennen. Harry zei nee, dat wilde ik niet... omdat je Julie heette. Hij was namelijk op de universiteit verliefd op mijn zus en ze liet hem vallen als een baksteen. Ik had in die tijd een relatie met een meisje dat ook Julie heette, en toen ze me liet zitten voor haar Duitse prof, hebben Harry en ik samen vaak ons verdriet weggedronken.'

Op de een of andere manier maakte hij me duidelijk dat wat we in het verleden hadden meegemaakt niet in staat was ons nu nog te kwetsen. Zijn vorige liefdes konden misschien wel van belang zijn voor me, maar vormden geen bedreiging. Ik bedacht dat - als ik niet van plan was geweest deze relatie over enkele minuten te beëindigen - ik misschien op den duur zou kunnen leren eerlijk en oprecht over mezelf te praten. Dat zou een nieuwe ervaring zijn. Hij suggereerde een sfeer van wederzijds vertrouwen die me intrigeerde... maar eerst moest ik wijs worden uit deze rotzooi. Hij zat naast me op het bed, me min of meer te helpen met de handdoek.
`Ja,' zei ik. `En ...?'
`Goed, ik heb dus ongeveer een uur naar je staan kijken, en jij keek ook een paar keer mijn kant op, toch?' (Niemand had zoveel hulp nodig met een handdoek!)
`Klopt,' zei ik, terwijl ik zijn hand weghaalde.
`Oké, dat zei ik ook tegen hem. Een naam is maar een naam, zei ik. Wat dan nog. Ik vond jou leuk, ik zag dat je mij leuk vond, dus stel ons aan elkaar voor, Harry.'
`Aha,' zei ik. `En toen zei hij dat hij toevallig wist dat je mij kon versieren met Mantovani, dus als ik ooit hier kwam, moest je die CD's klaarleggen? Dus toen jij net uit de eerste voorstelling van die gore film kwam - waarvoor je me niet eens waarschuwde terwijl ik er net naar toe ging - en me uitnodigde om na afloop een glaasje wijn te komen drinken...'
`Ik vond het een goede film,' onderbrak hij me loom vanuit mijn elleboogsholte, die hij begon te kussen en een beetje te likken. `Het spijt me dat er geen wijn was.'
`O, dat geeft niet,' zei ik terwijl ik mijn arm wegtrok, die megavolts naar mijn kut begon af te vuren. Jij rende als een gek naar elke tweedehands muziekwinkel om die rot CD's op de kop te tikken. Niet dan?'
`Eh, nee, dat hoefde ik niet.
`Zal ik je eens wat zeggen, Ben. Je heet toch Ben?' Ja, zo noemt Harry me.
`Goed. Gek genoeg noemt niemand mij Julie.' `Hoe bedoel je?'
`Ik bedoel dat ik Barbara heet. Luister, toen ik Harry voor het eerst ontmoette, nodigde hij me bij hem thuis uit om naar zijn rotte Mantovani CD's te luisteren. Ik zei, vergeet het maar, ook niet voor de gein. Het was inderdaad een middelbare schoolverhaal, maar het klopt van geen kanten met wat hij je wijsmaakte.' Naast hem op het bed rukte ik me van hem los en begon op en neer te lopen. `De gardenia's kreeg je op de koop toe. Je fijne vriendje heeft je belazerd, en het heeft je toch een wip opgeleverd. En alles bij elkaar kostte het je maar - ik telde de stapel. `Jezus, Ben, hoeveel hebben die zeventien Mantovani CD's je eigenlijk gekost?'
`Kom hier,' zei hij, `dan zal ik het je vertellen.'
`O, nee. Ik zal het jou vertellen. Je hoefde ze niet te kopen; je had ze al. Harry heeft je kennis laten maken met Mantovani, jij hebt Harry kennis laten maken met je zus, zij tweeën hebben jou kennis laten maken met je substituut Julie, en toen liep alles fout en sindsdien is iedereen losgeslagen. Ben en Julie en Mantovani en Harry en Julie... Ou sont les neiges d'antan, hè, Ben?'
Jules.'
`Wát?'
`Wat is er?'
`Hoe zei je -je gaat me toch niet vertellen dat je eigenlijk Jules heet?'
`Gil niet zo, Julie -'
`IK HEET BARBARA! IK HEET NIET -'
`Ik bedoel Barbara. Rustig; wat is er nou? Luister, Harry noemt me Ben. Van Benjamin. Ik heet Jules Benjamin, snap je...? Waar ga je heen?'

Ik stelde me aan. En waar ik heenging zou ik nog meer van hetzelfde in afzondering doen. Maar hij was me inmiddels achterna gekomen, sloeg van achteren zijn armen stevig om me heen, prevelde iets onzinnigs dat ik geen kleren aanhad. Dat hoefde hij mij niet te vertellen! Zijn handen waren op mijn borsten en ik voelde zijn grote harde pik tegen mijn zachte lendenen. En plotseling wilde ik hem liever in me dan weglopen. (Weglopen kon altijd nog, zo redeneerde ik.) Dus draaide ik me om en sloeg mijn armen om zijn hals, en toen was zijn mond op de mijne, en hij hielp me op hem te klimmen, trok mijn been om zich heen; maar nog even wachten. Eerst nog het andere been, zijn handen hielden me even tegen en trokken me toen naar zich toe. Hij nestelde zich voorzichtig in me, dieper en dieper, totdat hij zich niet meer bewoog en zijn lieve schreeuw kwam, die zich uit hem losscheurde, en op dat moment kreeg ik een orgasme, nog voordat hij klaar was... en dát is me nog nooit gebeurd, niet daarvoor noch daarna.

Drie dagen later waren we er nog steeds. In Harry's flat. (Het was natuurlijk Harry's flat, en het waren natuurlijk Harry's CD's. Ben logeerde er, totdat de bedrading in zijn appartement boven zijn kunstgalerie was vernieuwd.) Ik zette mijn ogen op scherp, haalde adem, wat gelukkig zonder gevolgen bleef, en vroeg of ik hem Ben mocht noemen. `Waarom? Hé, wat is er toch met mijn naam?'
`Het is gewoon beter - voor ons alle twee - als ik je geen Jules hoef te noemen, goed?'
Jezusmina, zo heet ik nou eenmaal en het - Ah, ik snap het al.' `O ja?' Jij ging door het lint omdat ik dacht dat jij Julie heette, of omdat ik vroeger een vriendinnetje had dat Julie heette, of omdat je dacht dat ik wilde dat jij mijn zus was, of god weet wat, maar hoe dan ook, ik snap het al. Een of andere gozer heette Jules, niet dan? Die lul voor wie je vroeger moest babysitten?' `Mis.' `O, Jezus... je broer heet Jules?' Ik schudde mijn hoofd.
`Zeg het.' Dit beviel me niet.
`Zég het, godverdomme. Ik wil het weten!'
Ik bedacht dat het wederzijdse vertrouwen tot nu toe alleen van zijn kant was gekomen, maar ik had het ongemakkelijke gevoel dat dit verhaal een uitzondering moest blijven. Ik aarzelde... en besloot open kaart te spelen.
`Luister, Ben, je weet dat je soms schreeuwt, en -'
`Wat?' onderbrak hij me, met een oprecht verbaasde blik.
`Als we vrijen, schat, en jij - nou ja, schreeuwt?'
`Schreeuw ik onder het vrijen?'
`Nou, als je klaarkomt wel, min of meer.'
`Wil je me zeggen dat ik schreeuw als ik klaarkom?
Zoiets'- en hij schreeuwde, een zwakke, zachte falsetschreeuw, niets vergeleken bij het origineel. En hij moest lachen. Hij had echt geen idee wat het origineel was. Hij had het nooit gehoord. Stel dat hij het zou horen door hem erop te wijzen? Stel dat hij ermee ophield? Ik moest hier een eind aan maken. Hij was opgehouden met lachen. `Maar wat heeft dat schreeuwen met Jules te maken? Kom op, want wat het ook is, je moet er overheen zien te komen, dus wat is het? Wie was die Jules en' - opnieuw lachend - `hoe zit het met dat schreeuwen?'
Hoe moest ik me hier in godsnaam uit redden? Schreeuwen. Jules. Een duo. Schreeuwende Jules'...SCHREEUWENDE Jules'! TWEE Schreeuwende Jules'! Ik ben barkeeper - en bovendien de dochter van een barkeeper en ik vind het als een cocktail klinken.
Dus ik vertelde hem de waarheid; dat ik een kelner kende, enne, een idiote schreeuwende nicht die Jules heette en die in de bar van mijn vader werkte in Antwerpen (ik had hem al over mijn vaders bar verteld) en dat ik een bloedhekel aan hem had, maar mijn vader vond Jules juist een WERELDGOZER. Heeft een cocktail naar hem genoemd. Die vrij bekend werd, en vlak daarna stierf mijn vader. Behoorlijk traumatisch allemaal. En dus ga ik over de rooie van die naam en ik droomde altijd dat hij schreeuwde.'
`Wie?'
`Mijn vader... En, eh, Jules.'
`O.'
'En dan dat gedoe met de naam Julie. Het werd me een beetje te veel.'
Hij trapte er in. Even.
Ja, maar hoe komt het dan dat je denkt dat ik schreeuw, Barbara? Ik bedoel, ik weet niet wat ik doe. Schreeuw ik echt?'
`Néé, nee, je schreeuwt niet, niet zozeer... schreeuwen... alleen de eerste keer dat we vrijden maakte je een geluid... echt waar, en toen werd ik verliefd op je, ik bedoel die dag, en ik geloof dat ik in mijn onderbewuste, toen je zei dat je Jules heette... ik het allemaal door elkaar haalde... in mijn onderbewuste.'
Hij knikte nu: hij begreep het. Zelfs ik begreep het. Ik was zelfs bereid die rotkelner te vergeven.
`Kun je er eentje maken?'
`Wat?'
`Een Schreeuwende Jules. Harry heeft van alles in de keuken staan; waarom maak je niet een paar Schreeuwende Jules' voor ons klaar en dan drinken we ze op en dan neuk ik je plat.'
`Ben, ik geloof niet dat ik het nog weet.
`Als je daar even rondsnuffelt, komt het vast wel weer boven. Ze zijn potdomme toch beroemd? Iemand moet toch gezegd hebben wat er in zat?'

Ik deed het. Ik flanste wat in elkaar. Ze waren heerlijk. Ben zegt dat zo lang ik vier keer per dag met hem neuk en hem Schreeuwende Jules voer, ik hem elke naam mag geven die ik wil. Ik noem hem Ben. (Harry noemt hem inmiddels Jules, maar we zien Harry niet veel. Behalve op vernissages, waar we Schreeuwende Jules serveren. Harry noemt ze Tering Takke julies, maar zo is Harry nou eenmaal.) En Ben zegt dat hij mijn schilderijen ook mooi had gevonden als ze niet zo goed zouden verkopen - in zijn galerie. Maar, verdomd als het niet waar is, na een paar maanden met Ben schilderde ik ook goed. Dus je zou kunnen zeggen dat hij schreeuwt voor de kost. Maar hij weet het nog altijd niet. Is dat niet grappig? Mannen zijn in zekere zin als pornografie. Grappig maar ook opwindend.