< 1 pagina terugbladeren Hotel de Zwarte Zwaan Ik heb de vervelende gewoonte nooit de enveloppen te lezen die ik in mijn brievenbus vind. Deze brief maakte ik net als de andere open, en het handschrift trok onmiddellijk mijn aandacht: je zou zeggen dat het vervormd was; ik kon het niet identificeren, maar ik wist dat ik het kende. Ik stond op het punt uit te gaan. Het was warm en onder mijn jurk van zwarte voile droeg ik niets, of bijna niets. Dat bedacht ik bij het openen van de brief. Dik velijnpapier, een vol handschrift met krullerige lijnen in zwarte inkt. 'Het kruisen van onze blikken volstond voor mij om het te begrijpen. U behoort mij toe, net zozeer als ik ernaar verlang de uwe te zijn. Ik stel me het moment voor wanneer u zult toegeven aan mijn verlangen. Ik wil dat u uw rode zijden jurk draagt, trek er niets onder aan. Alleen de gouden ketting met het hangertje in de vorm van een zeepaardje. Ik wacht u donderdag op, om 16 uur in hotel de Zwarte Zwaan. Kamer 9. Kom niet te laat. Gebruik geen parfum. Ik wil uw natuurlijke, wilde geur inademen. Ik wil dat u weet waarom u naar dit afspraakje komt: om u te laten nemen, om me zonder enig voorbehoud uw lichaam te geven, om u te onderwerpen aan mijn grillen, aan al mijn fantasieën. Al zo lang bent u de voedingsbodem van mijn droombeelden. Het ogenblik is gekomen om de verlangens die u opwekt, af te lossen. Wat ik u ook vraag te doen - en u hebt zoiets waarschijnlijk nog nooit durven aanvaarden - vergeet niet dat ik u bemin. Ik wil alleen nog te beminnen. Othello Volledig van streek vouwde ik de brief weer dicht. Een mengeling van angst en nieuwsgierigheid had zich van me meester gemaakt: wie kon deze geheimzinnige Othello wel zijn? Hij kende intieme details over mij: mijn rode jurk, het gouden zeepaardje aan de ketting die ik soms om mijn middel droeg. Hoe durfde hij me een ontmoeting voor te stellen in een hotel alsof ik slechts een vulgaire callgirl was? Als hij deel uitmaakte van mijn naaste omgeving, hoe kon hij dan denken dat ik zou kunnen zwichten voor zijn bede, zijn lokroep? Ik was gehuwd, ik leefde in een milieu waar vrouwen er wel voor oppasten enig risico te nemen dat hun hoge sociale positie in gevaar kon brengen. Toegegeven, in mijn jeugd had ik gekke streken uitgehaald, maar nu leidde ik allang een braaf bestaan waar niets op aan te merken viel, binnen het strikte kader van vrijheid dat Renaud, mijn echtgenoot, en ik hadden aanvaard: hij had een maîtresse die hij één of twee keer per. maand bezocht; ik had een minnaar genomen, Yannick, die mijn hartstochten eens per week bevrijdde, en dan nog... Mijn jeugdjaren! Was het een van de partners uit het verleden? Julien, met zijn perverse neigingen, die me bijna had verkracht bij het verlaten van een boerenbal. Op het gras had hij mijn rok opgetild en voor het eerst had een vurige tong mijn dol gemaakte poesje gelikt. Vincent, de verleidelijke fotograaf die van mij een ster wilde maken, en die me alleen tot in zijn bed gebracht had? Vincent had mijn lichaam verscheurd en zijn geslacht had me doorboord, wat me als een gek deed kreunen. Pierre, de hengst, die me in Saint- Tropez een zomer lang het hoofd op hol gebracht had. Hij was erin geslaagd van mij een echte teef te maken, door me een waanzinnig genot te schenken met zijn monsterachtige stijve geslacht dat een eikel had die als een slangenkop uitstulpte. Ofwel Yves, getrouwd en met een gezin, die me enkele perversiteiten bijgebracht had die ik toen van mezelf niet kende... Hij had me gedwongen om op een parkeerterrein naast de autosnelweg vrachtwagenchauffeurs af te rukken, en de stoere binken hadden het overtollige van hun viriliteit uitgestort op de blauwe regenjas, die nog steeds de wit achtige sporen draagt van hun extase. Het was nutteloos zo ver terug te gaan: geen van die mannen kon noch de rode jurk, noch het gouden zeepaardje kennen. Nee, ik had vast en zeker te maken met een maniak, een seksueel geobsedeerde die me al weken begluurde, die me had bespioneerd... Ik draaide me naar het raam. De torentjes van de Seineboulevard voor mij leken me te observeren. Misschien verschuilde hij zich daar, achter een raam met een verrekijker in de hand. Misschien keek hij naar me... Een visioen schoot door mijn onderbewustzijn: een rijpe man, tegen een muur geleund, die langzaam masturbeert, zijn eikel zover mogelijk ontblotend, terwijl hij naar me kijkt. Een rilling van opwinding liep over mijn wervelkolom... Het was een welbekende fantasie: soms beeldde ik me deze scène in wanneer Renaud de liefde met me bedreef en ik moeilijk kon klaarkomen. Het was donderdag en al drie uur in de middag. Ik verliet mijn appartement, liet de lift komen, en bedacht me toen. Met bonzend hart liep ik naar mijn kamer, trok mijn zwarte jurk uit en trok de rode aan. Daarna schortte ik haar op, en terwijl ik mezelf aandachtig in mijn kleedspiegel opnam - mijn gebronsde en glanzende buik, mijn geëpileerde schaamheuvel, de roze en levendige gleuf van mijn poesje - bevestigde ik de ketting en het zeepaardje om mijn heupen. Ik telefoneerde naar Renaud op zijn kantoor. Ik moest hem spreken, zodat hij mij kon helpen. Zijn secretaresse deelde me mee dat hij elders een vergadering had. Ik was het totaal vergeten: het was zijn dag om een bezoek te brengen aan Barbara, zijn vaste maîtresse, een ex-danseres met een klassiek gebeeldhouwd lichaam van een schoonheid die me vreselijk irriteerde. Renaud vertelde me in detail hoe ze van achteren zijn ballen likte, voor een spiegel, zodat hij haar op de grond gehurkt kon zien. Ik legde de hoorn neer met het bittere gevoel in de steek gelaten te zijn. Pech voor hem. Pas op de parkeerplaats, achter het stuur van mijn kleine cabriolet, besefte ik wat ik zojuist gedaan had. Ik was bezweken voor de begeerte van deze onbekende. De oude demonen die in mij sluimerden waren door deze vrijpostige brief bevrijd. Ik werd door nieuwsgierigheid gekweld en een ander verlangen kreeg al de bovenhand. De aantrekkingskracht van het verbodene. De hoogmoed om een uitdaging aan te nemen die voor alle anderen onaanvaardbaar is. Juist toen ik startte, stapte een man uit de schaduwen kwam op me af. Ik zag hem naderen, een donker, stralend silhouet - hij zou wel een leren jas en bijpassende broek aanhebben -die ondraaglijke verkrachtingsbeelden losmaakte. De man ging een mes tevoorschijn halen, me ermee bedreigen, misschien op mijn keel zetten. Me dwingen de rits van zijn broek naar beneden te doen, zijn lul eruit te halen, hem te strelen, hem in mijn mond te nemen, mijn smeekbeden ten spijt. Hij zou me dwingen helemaal tot het einde door te gaan, te wachten tot mijn keel gevuld zou zijn met de kleverige melk van zijn genot. De man ging naar de wagen vlakbij en stapte in terwijl hij nogal charmant naar me glimlachte. Mijn dijen waren vochtig. Wat kon Othello van me willen? Eerst, waarom Othello? Het drama van jaloezie? Othello was jaloers, ziekelijk jaloers. Hij had me naar mijn minnaar gevolgd. Hij was erin geslaagd me op mijn intieme hartstochten met Yannick te betrappen. Mijn minnaar bond me gewoonlijk vast en blinddoekte me, voor hij met me vrijde. Langzaam neukte hij me anaal, terwijl hij zijn schaamstreek tegen mijn billen platdrukte, zijn geslacht tot aan de basis diep in mijn lendenen geduwd, zonder te bewegen. Othello had ons betrapt, hij was er kapot van geweest, wilde zich wreken door me te chanteren. Maar in deze vervloekte brief die ik verfrommeld had en die ik bij het eerste rode licht herlas, had hij geen enkele zinspeling gemaakt op enige chantage. Hij hield van me. Misschien maakte een onvervalste passie hem dol? Was dit voor hem de enige manier om me aan te spreken? Hij stond op het punt op reis te gaan, ver weg, voor altijd. Hij had geen tijd. Hij wilde me. Met bonzend hart stopte ik voor een theesalon, bestelde een koffie, liep naar het souterrain. In de telefooncel bladerde ik haastig het telefoonboek door. Hotel de Zwarte Zwaan. Een straatje in de buurt van Montparnasse. Ik raapte al mijn moed samen en draaide het nummer. Een onvriendelijke, schorre stern antwoordde: 'Hotel de Zwarte Zwaan, goedemiddag: 'Excuseer, kunt u me doorverbinden met kamer 9?' Er viel een stilte en de stem liet zich opnieuw horen. 'Er is niemand. De sleutel hangt aan het bord. De meneer is nog niet terug: Ik mompelde enkele onverstaanbare woorden en hing weer op, na een bedankje voor deze onbruikbare inlichting. In het straatje stikte het van winkeltjes en het hotel zag er onmogelijk uit. Langzaam reed ik er voorbij. De deur stond op een kier, als om me aan te sporen binnen te gaan. Een straat verderop parkeerde ik mijn wagen en ik keerde op mijn schreden terug. Een onbeschrijfelijke zenuwachtigheid overviel me nu. Ik moest naar dit afspraakje komen, en tegelijkertijd verafschuwde ik dit verlangen tot in het diepste van mijn wezen. Ik wilde dat deze man me nam, me neukte zoals hij daar zin in had, zoals ik er nu net zoveel zin in had als hij en tegelijk boezemde de opwinding die mijn schoot natmaakte, me vreselijk angst in. Als het om een maniak ging, dan kon hij me doden zonder dat iemand me te hulp kwam. Hij zal eisen dat ik vernederende poses aanneem, dat ik hem mijn gespreide dijen aanbied, dat ik hem mijn borsten bied, dat ik mijn tong uitsteek alsof ik een denkbeeldige man wil afzuigen. Hij zal me doen knielen op het groezelige tapijt, met gesloten ogen en open mond als teken van totale onderwerping. Hij zal van mij zijn slaaf willen maken, me afranselen. Ik zal schreeuwen. Hij zal me nemen, en onmiddellijk daarna zal hij gewelddadig worden, als hij een misdadiger is... Ik ga de donkere en verlaten lounge binnen. Een stoffige balie, een versleten tapijt, een vergeelde lampenkap. Een ondefinieerbare geur van tabak en goedkoop parfum hangt in de drukkende hitte. Boven mijn hoofd hoor ik gelach, dan kreetjes. Verlamd van schrik wacht ik, twee, drie minuten en ik waag het erop. Het is iets na 15.30 uur. Ik bestijg de trap die kraakt onder mijn stappen. Ik kom op een smalle overloop. De deur van kamer 9 is op het einde van de gang. Ik kan nog rechtsomkeert maken, vertrekken, wegvluchten. Maar ik kom dichterbij, kan onmogelijk verzet bieden. Ik spits de oren. De stilte wordt alleen verstoord door het gekreun uit kamer 7 en het lawaai in de verte van auto's die buiten voorbijrijden. Mijn hart bonst zo hard, dat ik erop druk om de kloppingen te temperen. Ik wil me aan deze man geven, om hem te verrassen, om hem in zijn eigen val te lokken. Ik aarzel, dan klop ik uiteindelijk op de deur. Ik deins terug. Als hij openmaakt, vlucht ik, storm ik de trappen af, als hij me probeert vast te grijpen, roep ik om hulp. Geen antwoord. Ik ga terug naar de hal beneden. De sleutel hangt onder nummer 9. Ik zal de kamer binnengaan, zal me volledig uitkleden, op het bed gaan liggen en wanneer hij de deur openmaakt, zal ik een onzedige pose aannemen. Ik zal mijn heupen opheffen, zodat hij een goed zicht heeft op heel mijn blootgegeven intimiteit. Hallo: zeg ik hem dan. Ik ben Virginie. Neem me: Op het ogenblik dat ik de sleutel wil pakken, gaat de deur van het hotel achter mijn rug open. Instinctief druk ik me tegen de muur, achter een gordijn, ik houd mijn adem in. Een hand reikt naar de sleutel van kamer 9. Een elegante vrouwenhand. Ik ben verrast, keer me om en ontdek de vrouw in de spiegel. Tot mijn zeer grote verbazing herken ik Adeline, de buurvrouw van de gang. Mijn beste vriendin. Ik begrijp er niets meer van. Een beetje ongerust, tamelijk traag, klimt zij de trap op. Ik loop het hotel uit en haast me terug naar mijn wagen. Dan stop ik bruusk, graai in mijn zak en haal de totaal verkreukelde envelop tevoorschijn die ik niet gelezen heb. Hij is aan Adeline Rastier gericht. Een simpele verwisseling van brievenbus. Adeline heeft een rode jurk, en ze heeft samen met mij hetzelfde gouden zeepaardje gekocht. Ademloos en gedreven door een oncontroleerbare kracht keer ik terug naar het hotel, ga voorbij de verlaten receptie waar een telefoon onvermoeibaar rinkelt en begeef me naar boven naar kamer 9. De deur is op een kier blijven staan. Adeline ligt op het tapijt geknield, voor een naakte man van wie ik in het donker slechts de rug zie. Haar hoofd gaat heen en weer tussen zijn dijen en haar smekende ogen richten zich naar hem op. De man trekt zich lichtjes terug en masturbeert zacht op het gezicht van mijn zo mooie vriendin. Plots verstijft hij, omklemt zijn pik, brengt hem naar het delicate gezicht, dat hij bespuit met sperma, grote, dikke druppels die haar haren, wimpers, neus, kin besmeuren. 'Het is goed; zegt dan de stem van Renaud, mijn echtgenoot. 'Je bent een goede slet.'