< 1 pagina terugbladeren De rolschaats Frédéric was een rustige zachtaardige jongen, maar zijn kalmte was slechts schijn en verborg zijn uitzonderlijke gevoeligheid. De zeldzame keren dat hij sprak, legde hij een soort overwogen, bedachtzaamheid aan de dag, zodat het niet opviel dat hij gauw stotterde. Men dacht dat hij een rijp en veelzijdig karakter had waardoor hij lichtzinnigheid verafschuwde, terwijl hij slechts verlegen en onhandig was en zijn zwijgzaamheid meestal voortvloeide uit voorzichtigheid. Hij had enkele avontuurtjes achter de rug; zijn blonde, bijna rode haar, zijn knappe gezicht met aanlokkelijke lippen, kinderlijke sproeten en een heldere blik waren bevallig en verleidelijk. Maar van zijn ervaringen met te jonge meisjes bewaarde hij slechts vluchtige en frustrerende herinneringen en de eigenaardige indruk dat hij zijn onschuld nog steeds niet had verloren, hoewel hij hen wel degelijk bezeten had... Frédéric droomde van Vrouwen. Die droom veranderde in een obsessie toen hij Mario ontmoette. Mario woonde in een kamer vlak bij de zijne in het studentenhuis. Ook Mario droomde van Vrouwen. Mario, een donkerharige, ondoorgrondelijke mooiprater en grappenmaker met een stralende glimlach, schrok voor geen enkele onderneming terug, of vreesde geen enkele nederlaag, maar hij keek steeds uit naar een buitenkansje, een ontmoeting die hem in vervoering zou brengen. Tijdens de uren die ze samen doorbrachten: in slapeloze nachten en studeersessies, onder het kuieren langs de terrasjes, tijdens de maaltijden in het zelfbedieningsrestaurant, kon Mario niet nalaten het beeld van de ideale minnares op te roepen en dat zeer zorgvuldig, tot in de details te kneden: zeer ervaren, initiatiefrijk moest ze zijn, zonder taboes, een vurig bohémientype. 'Een mooie slet, snap je,' zei hij, 'niet meer piepjong, pas op, ook niet oud!, maar openhartig en recht door zee, een type dat onmiddellijk laat zien dat ze aan hetzelfde denkt als jij.' Frédéric gaf geen antwoord. Zijn lichtblauwe ogen verwijdden zich bij de gedachte aan een onwaarschijnlijk brutale meid die hem bij de kraag van zijn jack zou vastgrijpen om hem recht op de mond te zoenen bij wijze van uitnodiging. Op zekere dag wist Mario een baantje als nachtwaker te versieren in een klein Parijs hotelletje. Hij bood Frédéric aan de job met hem te delen, omdat zijn studie in het gedrang kon komen als hij de baan volledig op zich zou nemen. Ze werkten dus om de beurt 's nachts, zodat ze voortaan slechts één namiddag per week hadden om bij elkaar te komen. Maar nu hadden ze iets om hun gemeenschappelijke fantasieën te verrijken: op aansporing van Mario waren ze begonnen om telkens de beschrijving van alle acceptabele en alleen reizende dames die het hotel bezochten, in een speciaal boekje te noteren. Ze moesten natuurlijk de dertig voorbij zijn en werden in ingewikkelde categorieën ingedeeld: van de bruinharige bedrijfsleidster met das en aktentas, via het intellectuele type, met bril en kort kapsel, dat voortdurend het kamernummer vergeet, tot de onverschillige, blonde toeriste die met diep zuchten en nietsdoen de tijd tracht te doden. Week na week werd hun catalogus uitgebreid en bij het lezen van elk portret werd het een spelletje te verzinnen hoe elk onderzocht specimen telkens op een gepaste manier benaderd kon worden. Ze fantaseerden erop los, deden er nog een schepje bovenop en hadden de grootste pret. Vervolgens kwam Frédéric als eerste weer met beide voeten op de grond om met dat ernstige air, dat hem onbewust zo charmant maakte, te zeggen: 'Jij hebt mooi praten, zelfs als het zou lukken, zouden we zeker teleurgesteld worden!' En Mario trok een aarzelend en in verleiding gebracht gezicht bij zijn antwoord: 'Dat zullen we wel eens zien' Die avond, het was op een dinsdag, was Frédéric op zijn post in het hotel vanaf 19.30 uur en zoals gewoonlijk trok hij de la open waar Mario en hij öm de beurt hun boekje in bewaarden, om zich op de hoogte te stellen van de personages van de vorige avond, voordat hij zijn eigen ontdekkingen noteerde. Wat hij aantrof op maandag deed zijn hart sneller kloppen. Mario had, met een kriebelig handschrift door de emotie, kortweg geschreven: 'Het is gebeurd! Ik vertel je alles woensdag tijdens het eerste lesuur...' Zodra het ochtend werd, liet Frédéric het verkwikkende uitslapen achterwege, en klopte aan bij Mario, die spijbelde en hem opwachtte. Mario trok een stralend, samenzweerderig gezicht, slaakte de ene uitroep na de andere ('Ongelooflijk, kerel!') en klakte met zijn tong. Uiteindelijk deed hij zijn verhaal. 'Zij' was aangekomen rond 20.30 uur. Eerst had hij haar niet opgemerkt. Hij was niet eens van plan geweest haar in hun boekje op te nemen. Niet dat ze lelijk was. Ook niet heel knap overigens, maar een zekere charme had ze wel. Rond de veertig. Ze maakte een heel vermoeide indruk. Wat Mario ervan weerhouden had de reizigster in te schrijven in de catalogus van 'benaderbare vrouwen', was het orthopedisch korset dat ze droeg. Zij leek veel pijn te lijden en toen ze hoorde dat haar vooraf gereserveerde kamer op de derde verdieping was, trok ze een ontzet gezicht. Toen viel Mario' s blik op haar zware bagage en hij verkondigde: 'Ik zal uw tas naar boven brengen: 'Dank u, dat is vriendelijk,' zei zij. Toen rinkelde de telefoon en terwijl hij de hoorn van de haak nam, voegde zij eraan toe: 'Ik ga alvast naar boven: Hij keek toe hoe zij langzaam en stram de trap opklom. Een kwartier later kwam ze weer naar beneden. 'U hebt mij vergeten,' sprak ze een beetje droevig. Hij verontschuldigde zich, stond op en greep de tas - helemaal niet zo zwaar als zij eruitzag, eigenlijk - en ging zonder omkijken naar boven. Voor de deur van de kamer brak een van de handgrepen van de tas. Uit de slecht afgesloten bagage viel... een rolschaats! Stomverbaasd raapte hij deze op. Zij kwam achter hem staan. Met een vragende blik reikte hij haar het voorwerp aan. Zij glimlachte: 'Dát,' legde ze uit, 'is voor mijn rug. Het verlicht de pijn. Tenminste, als ik iemand heb om me te helpen!' Mario keek verbluft. Zij vervolgde, terwijl ze de kamer binnengingen: 'Ja, dat heb ik op zekere dag toevallig ontdekt. De wieltjes aan beide kanten van de ruggewervels, dat is het helemaal: dat neemt de hardnekkigste spanningen weg. Gewoonlijk vraag ik een kamermeisje of een dienstertje..: Zij had hem zojuist impliciet een vraag gesteld. 'Nee; zei hij, "s avonds ben ik helemaal alleen, tot morgen 6 uur: Zij haalde lichtjes haar schouders op, pijnlijk. Hij zou gezworen hebben dat ze op het punt stond te huilen. 'Ik heb zo'n pijn; voegde zij eraan toe. 'Ik word er gek van!' Nadien bezwoer hij Frédéric dat hij niet wist of het uit medelijden was, of om een meer duistere reden, dat hij het volgende voorgesteld had: 'Laat eens kijken als u wilt, ik kan het proberen.' Daarna ging alles heel snel. Hij zat op de rand van het bed, met de rolschaats in zijn hand. Zij had het jasje en de rok van haar mantelpak uitgetrokken en lag nu plat op haar buik. Ze droeg geen bijzonder erotische lingerie: panty's, een slipje, een lijfje over een beige beha. Toen hij begrepen had wat zij van hem verwachtte, begon hij de rolschaats langzaam heen en weer te bewegen, vanaf de welving van haar taille tot het begin van haar nek. Al gauw kreunde ze van genot. Vervolgens deed zij haar korset uit. Daarop zei ze nog: 'Wacht even!' en zij trok het lijfje uit, haakte de beha los en liet hem naast het bed vallen. Hij had de gelegenheid twee mooie borsten te zien, die zij onmiddellijk platdrukte tegen de matras. 'Meer!' smeekte ze. Hij begon opnieuw met het voorwerp te rollen, zachtjes, regelmatig, langs beide kanten van haar wervelkolom. Zij begon te kronkelen, elke opwaartse beweging liet zij gepaard gaan met een lichte, gelukzalige zucht; bij de neerwaartse beweging tilde zij haar heupen steeds duidelijker op. Mario, die er volledig in opging, twijfelde nog of zij oprecht was of pervers. Haar voorhoofd rustte op haar gevouwen armen en hij hoorde haar met gesmoorde stem afwezig zeggen: 'Je bent een schat!' Op dat moment legde hij de rolschaats weg, greep zachtjes de rand van haar panty en slipje samen beet en rolde ze over de tamelijk mooi gewelfde heupen van zijn patiënt. Nadat hij haar volledig uitgekleed had, raapte hij de rolschaats weer op, en liet hem weer los toen zij zich voor zijn ogen oprichtte, het genot tegemoet: tussen haar een beetje magere billen werd een glanzende, donkere kloof zichtbaar, omringd door zwart krullend schaamhaar. Zij uitte geen protest toen hij achter haar ging zitten en zijn gezwollen lid, dat hij zojuist tevoorschijn gehaald had, over haar wiebelende achterwerk liet gaan. Het enige wat zij nog uitbracht, was: 'De rolschaats: meer!' Met één hand zette hij zijn verovering voort en dook in de grot die zij hem aanbood, terwijl hij met de andere hand zijn reis op magische wieltjes hernam... Het kwam geen seconde bij Prédéric op om te twijfelen aan dit merkwaardige verhaal. Mario leek nog té opgetogen, té verrukt. Hij vond het alleen onrechtvaardig dat deze gladde jongen, deze durfal, deze bofkont zo'n kans te beurt viel, terwijl hijzelf, die zo verlegen en stil was, zoiets waarschijnlijk nooit zou meemaken. Na een korte stilte vroeg hij hem: 'Denk je dat zij het echt uitgelokt heeft, of was de rugpijn echt?' De andere zette een onwetend gezicht op: 'Waarschijnlijk allebei.' Maanden gingen voorbij zonder nieuwe gebeurtenissen om uit te diepen. Achter zijn hotelbalie stond Mario voortdurend op de uitkijk om te zien of de vrouw, die hij voortaan uitsluitend 'de rolschaats' noemde, weer zou opduiken. Prédéric dacht echter dat zij nooit zou terugkeren. Hij werkte hard tijdens zijn diensturen en zag zelfs af van de plezierige verstrooiing die het boekje bood. Aan het einde van het academiejaar behaalde hij zijn diploma, wat hij op gepaste wijze ging vieren. En toen hij die avond zijn post innam - het was in het begin van de zomer en buitengewoon heet - was hij nog in de zevende hemel door zijn succes en door de drinkpartijen waarmee hij dit had gevierd. 'Zij' stapte om acht uur 's avonds de hal van het hotel binnen en hij herkende haar meteen. Ze was veel mooier dan Mario hem had verteld. Maar Mario was een veeleisende verleider. Ze was ook jonger en droeg in dezelfde hand een koffertje en, in een doorschijnende tas, een doos rolschaatsen. Haar orthopedisch korset had zij uitgelaten en ze zag er kerngezond uit. Frédéric voelde hoe hij ondanks zichzelf moest glimlachen. Zij kwam dichterbij, legde uit dat ze een kamer gereserveerd had en gaf een naam op. Hij stond zelf versteld van zijn gedurfde antwoord: 'Hoe gaat het met uw rug?' Zij stokte duidelijk even, gealarmeerd. Hij kon zichzelf wel slaan: 'Wat een idioot ben ik toch! Nu voelt zij zich betrapt; ik heb alles mooi verbruid.' Maar na een eindeloze en doordringende blik van minstens twee seconden, antwoordde ze: 'Niet slecht, en met de uwe?' Frédéric wilde wel beheerst blijven en een soort welwillende deftigheid tentoonspreiden, maar hij kon het niet helpen dat hij straalde met een glimlach van oor tot oor en met sterretjes in de ogen. 'Zal ik uw bagage boven brengen?' vroeg hij. Met een pirouette sprong hij naar haar toe, nam haar twee tassen over met een koddige, kleine heupbeweging die haar ongelovig deed schaterlachen. Op de trap draaide hij zich nog steeds uitgelaten om, hief met een ondeugende twinkeling het koffertje en de rolschaatsen in de lucht en verkondigde: 'Met die dingen kun je wonderen verrichten!' Op hetzelfde ogenblik kromp een andere, kleine en doodsbenauwde Frédéric helemaal ineen en verborg zijn hoofd tussen zijn schouders alsof hem een catastrofe boven het hoofd hing. Het fantastische schepseltje dat hem volgde (zij was werkelijk heel knap en werd steeds mooier: slank en vol tegelijk, met bruine lokken en een bronskleurige huid) vroeg zonder een spier te vertrekken: 'Kunt u dat dan?' De bibberende Frédéric hoorde stomverbaasd het ongehoord vrijpostige voorstel van zijn afschuwelijke andere ik: 'Een kleine demonstratie?' Hij wist dat hij zijn doel naderde toen hij haar met verwarde blik om zich heen zag kijken, de smalle gang en de ongerieflijkheid van het vertrek zag opnemen. 'Waar dan? Daar?' In haar stem klonk een zekere benauwdheid door. In de slaapkamer gebeurde het dat de nieuwe Frédéric voorgoed zijn oude huid van bangerik afgooide, die in het niets verdween om nooit meer op te duiken. Hij pakte vastberaden de doos met rolschaatsen op en begon die open te maken. Zij probeerde te protesteren: 'Wat doet u nu? Stop daarmee!' 'De demonstratie; zei hij. 'Beschadig de verpakking niet, het is een souvenir dat ik voor een kind meegebracht heb!' 'Ja, ja; zei hij gauw; zoals hij gezegd zou hebben: 'Maak dat de kat wijs!' Vervolgens zwaaide hij met een rolschaats en beval: 'Kleed je uit en ga op je buik liggen!' Zij leek uitermate sceptisch, verscheurd door twijfel. Hij zei teder: 'Ik zal je geen pijn doen, echt niet!' Toen leek het plotseling of ze zich neerlegde bij het spel dat ze dit keer niet zelf op touw had gezet. Zij trok haar jurk uit. Omdat het zo heet was, droeg ze onder het kledingstuk niets anders dan een dun wit slipje en een bijpassende beha. Frédéric nam haar zonder aarzelen onderzoekend op, vol verlangen om haar ter plekke zijn goede wil en zijn efficiëntie te bewijzen. Zij liet zich volgzaam op het bed leggen. Hij zette zich boven op haar, schrijlings op haar achterwerk, zonder echter zijn gewicht op haar te drukken. En hij begon zijn zoektocht met de rolschaats, zoals Mario deze had beschreven, traag, met grote zorg, heel laag beginnend bij de rand van haar broekje, rustig tot aan de glooiing van haar schouderbladen en de aanzet van haar zwarte, korte kapsel, zachtjes terug naar beneden, en nog eens naar boven... Zij had meteen al de houding aangenomen die Mario zozeer aangemoedigd had: haar armen onder haar voorhoofd gevouwen, alsof ze wat achter haar gebeurde wou negeren en tegelijkertijd toestaan. Met ingehouden stem zei ze slechts: 'Buitengewoon!' Frédéric voelde zich bevestigd in zijn capaciteiten, geprezen in zijn bekwaamheid. Vol toewijding ging hij nog even door, tot hij bij haar die kreun ontlokte waarover zijn vriend had verteld. En toen zij begon te kreunen, hortend te ademen en over haar hele lichaam te kronkelen, stond hij zichzelf toe haar echt te bekijken en te begeren. Hij kreeg een erectie die zo hevig was, dat het bijna pijn deed. Hij boog zich over de vrouw heen, die kronkelde als een waterplant, en fluisterde met zijn lippen tegen haar oor: 'Voel je hoe je me ophitst?' Zij reageerde met een langgerekte kreun, tilde haar achterwerk op onder het stijve lid dat hij haar aanbood, en smeekte: 'Meer, meer, de rolschaats!' Met verwonderde hartstocht bracht zij uit: 'Nog nooit heb ik zoiets meegemaakt!' Hij was ervan overtuigd dat dat geen leugen was. Zoveel toewijding en concentratie legde hij in zijn behandeling! Hij hanteerde de rolschaats beter dan wie ook, beter dan Mario zelf, dat wist hij zeker; hij ging er goddelijk mee om. Had zij trouwens daarnet niet zelf gezegd, of eerder gemurmeld, met een schokkende en zinnelijke kromming van haar rug: ' Dit is goddelijk!' Ze had ook zojuist haar handen achter zich geplooid om haar beha los te haken, waarna ze met haar duimen achter het elastiek van haar slipje haakte. Hij legde de rolschaats opzij om haar te helpen, kleedde zich vliegensvlug uit, boog zich opnieuw over haar heen, begroef zijn mond in de krulletjes van haar nek en zijn handen vonden twee prachtige, zachte en gewillige borsten, die zich onmiddellijk koortsachtig spanden. Zijn gezwollen geslacht schoof in een vallei die zich als vanzelf bij haar had geopend tussen haar schitterende billen; dit heuvellandschap zette zijn dijen en buik in vuur en vlam. 'En dan te bedenken dat Mario haar magertjes vond!' dacht hij. Hij had haar genomen toen ze ziek, mager en vermoeid was. Frédéric prees zich gelukkig omdat hij pas ná Mario aan de beurt was, en een mooier genot mocht smaken dan hij, met een herstelde partner, die zich als het ware ontpopt had tot een kerngezond wezentje vol begeerte. Zijn ballen streken zachtjes langs haar boeiende vormen, die tegen hem aan dansten. De smalle, beweeglijke doorgang waarin zijn trillende roede binnengedrongen was, ontblootte op een dolmakende manier zijn eikel. Eventjes vreesde hij dat hij te snel klaar zou komen, maar zij bewoog zo heftig, dat het overging. Daarop trok hij terug om naar haar te kijken in haar opwinding, haar achterwerk steeds hoger, gespleten door een fascinerende kloof, een vrije aanblik op al haar geheime ingangen biedend: de aars in twee verschillende tinten paars die beefde van ongeduld; wat lager tussen het zwarte dons de vlezige, wijd openstaande lippen om gek te worden van schaamteloosheid. Hij bracht zijn mond tussen haar billen, kietelde en bevochtigde met zijn tong haar gespannen en donkere bloempje, dat reageerde op zijn kus, terwijl zij nu op haar knieën zat en nog steeds kreunde van genot. Traag, zo traag mogelijk, stak hij zijn vinger tot diep in haar prachtige kont en begon haar daar te bewerken, te verwijden en druk uit te oefenen op de wanden, tot ze beiden niet meer konden. Zij liet zich deze strelingen met hese kreetjes en een uitbundig enthousiasme welgevallen. Eindelijk voelde hij haar hand tussen hun verstrengelde benen glijden en zijn gloeiend hete pik vastgrijpen. Hij liet zich naar haar toe trekken en kwam met een bedwelmend gemak bij haar binnen, bevend van emotie. Zijn vinger, die diep in haar anus stak, raakte zijn spuit aan door de ongelooflijk elastische wand heen. Hij voelde dat hij zich niet meer kon inhouden, nam met zijn vrije hand de vergeten rolschaats weer op, zette hem op haar rug, waarop zij haar rug kromde en bij de eerste beweging schreeuwde zij het uit. Toen spoot hij lang en hevig en rijkelijk... Hij vertelde het niet meteen aan Mario; hij schepte er plezier in een tijdje zijn geheim voor zich te houden en de ander versteld te doen staan door een nieuw zelfvertrouwen, een elegante en grappige nonchalance die hij sinds het avontuur gekregen had. Toen vertelde hij het. En de grote vraag was: was het vooropgezet spel? Had ze gedaan alsof? Als Frédéric haar de tijd gegeven had, zou zij het zoals bij Mario een vreselijke pijn hebben geveinsd? Na veel heen-en-weergepraat besloot Mario: 'In elk geval denk ik dat ze bij mij oprecht was. Niet zozeer vanwege het korset: iedereen kan zoiets aantrekken, maar zo'n geopereerde hernia, die lange snede op haar rug... dat kun je toch niet verzinnen. Let wel, ik zeg niet dŕt ze me niet met opzet een beetje op het juiste spoor gezet heeft. Later zal ze gedacht hebben dat de hele geschiedenis naar "meer" smaakte...' Maar Frédéric luisterde al niet meer. Een verontrustende herinnering kwam bij hem op en hij sperde zijn ogen wijd open. Hij zag het opnieuw voor zich, het achterwerk, de heupen, de lenige rug van zijn mooie bruinharige minnares, in vuur en vlam door wellust. En nergens, hij was er absoluut zeker van, nergens vertoonden ze een litteken...