< 1 pagina terugbladeren Kortsluiting Een Luiks chocolade-ijsje stond op Laura te wachten op hun gebruikelijke tafeltje in de bar Verger de la Musique. Onmiddellijk zag Pierre de ader onder aan haar hals, die klopte als een gek. Daar waar hij haar graag zo vaak kuste. 'Wat is er aan de hand?' vroeg hij. Hij kende Laura en haar uitbarstingen goed. Hij wist hoe hij haar moest kalmeren. Laura had nog iets kinderlijks in zich en het was ook daarom dat hij van haar hield. Hij voelde even iets van pijn toen zij hem aankondigde dat zij dit keer op straat stond. Een nieuwe zware klap voor de groep: de redactie heeft noodmaatregelen genomen. Het dossier waar zij al maanden aan bezig was, zou in de prullenmand verdwijnen. En Laura somde al haar grieven op die zij de komende dagen zonder twijfel zou cultiveren. Pierre luisterde geduldig. Het gesmolten chocolade-ijs druppelde van de ijsbeker. Ineens zweeg Laura. De blik van Pierre dwaalde twee tafels verder. Onder andere omstandigheden had zij niet meer aandacht geschonken aan wat zij natuurlijk vond: haar kerel was een kerel, en er was geen enkele reden waarom hij niet van het rijke en gevarieerde landschap zou genieten dat openbare gelegenheden van een grote stad te bieden hadden. Maar die dag... Haar maag kromp samen. 'Interesseert het je niet wat ik je vertel?' opende ze het vuur. Pierre stamelde: 'Jawel, jawel... maar kom, je weet..: De tweede uitbarsting volgde: 'Ben je bij haar of bij mij?' Omdat er geen antwoord kwam, boorde ze hem volledig de grond in: 'Je hebt gelijk, ze ziet er niet slecht uit... Laten we het simpel houden: Laura sprong op en ging voor het tafeltje van het meisje staan. 'Neem me niet kwalijk: zei ze op een uiterst beleefde toon, 'ik ben zo vrij u zomaar aan te spreken, aangezien de man die met mij aan die tafel zit dat nu eenmaal niet durft. En aangezien u hem in ruime mate begluurt, - en aangezien hij in dezelfde mate terugkijkt - vroeg ik me af of u zo vriendelijk zou willen zijn uw telefoonnummer te noteren, zodat ik dat kan doorgeven: en ze gooide een notitieboekje op tafel, dat zij altijd vergat terug te geven aan haar secretaresse. 'U mag ook uw maten noteren, de plaatsen waar u graag door meneer mee naartoe genomen wordt en, natuurlijk, uw erotische voorliefdes, in volgorde van voorkeur. Bijvoorbeeld, u bent dol op vrijen op z'n hondjes, dan schrijft u: 1) vrijen op z'n hondjes, enzovoort. Vergeet niet uw persoonlijke suggesties nauwkeurig weer te geven. Dankzij dit alles zullen we een hoop tijd besparen..: Laura draaide op haar hielen om en stormde de treden van de grote trap af. In het voorbijgaan herkende zij een cd waar zij al maanden naar op zoek was. Pech, dit keer niet. Zich zo snel mogelijk uit de voeten maken. Eenmaal buiten wilde ze opgelucht ademhalen, maar een vrouwenstem oversteeg het geroezemoes van de Champs Elysées: 'Mevrouw!... Wacht!' Ze herkende de vrouw waar ze zojuist tegen uitgevallen was en ze voelde haar oren suizen. De onbekende vrouw kwam glimlachend dichterbij: 'U bent geweldig.' Toen ze voor de stomverbaasde Laura stond, die niet wist of ze halsoverkop moest vluchten of in lachen uitbarsten, stelde ze zich voor: 'Catherine. Ik ben huidarts. Ik kom hier dikwijls iets drinken na het werk. Laat mij u naar huis brengen...' Laura liet zich meetronen. Ze verlangde maar naar één ding: naar huis gaan en haar kleren uittrekken die als een wasdoek aan haar huid kleefden. In de auto stelde zij aanvankelijk de airconditioning op prijs, maar al gauw voelde zij haar kleren verkillen. Zij dacht aan de warme en vochtige servetten die in Chinese restaurants gebruikt worden. Place de la Concorde. Laura vond het moeilijk om de conversatie op gang te brengen. Ze was verlegen nu ze zich bij deze vrouw bevond. Alsof Catherine haar gedachten gelezen had, zei ze haar: 'U hebt wel lef voor een blondje!' Beduusd gaf Laura toe dat ze af en toe impulsief was. Catherine glimlachte om dit eufemisme: 'Het is in orde, ik hou daar wel van... Wat doet u in het leven?' Palais-Royal. 'Ik was journaliste... maar ik heb besloten ermee op te houden; zei Laura trots. 'Het is een beroep dat doet dromen, en...' 'Moment; onderbrak Catherine. Louvre. Rood licht. Zij dook met haar bovenlichaam voorover naar het handschoenenkastje boven Laura's knieën en bood zo uitzicht op haar nek. Een nek met bruine kortgeknipte haren, een moedervlekje prijkt onder het gouden kettinkje. Een kleine rilling ging door Laura bij de gedachte dat bij een bruuske beweging... Catherine ging weer overeind zitten, haar wangen bloosden. In haar hand hield ze een plattegrond van Parijs: 'Ah, die straten met eenrichtingsverkeer!... ik ken de buurt van de Marais slecht.' Het licht sprong op groen. Hotel de Ville. 'Is hij uw echtgenoot?' vroeg Catherine op de man af. Laura antwoordde: 'Ja... nou ja, bijna: 'Het is een gevoelige, intelligente man, maar zwak... Maakt u zich maar geen zorgen: Laura wist niet hoe ze deze opmerking moest opnemen. Een langere rit had haar waarschijnlijk de gelegenheid gegeven de vragen die op haar lippen brandden, een beetje te ordenen. Maar aan haar verwarring kwam een einde bij nummer 37 in de rue des Filles-du-Calvaire. 'Ziezo, u bent thuis; zei Catherine en reikte haar haar visitekaartje aan: 'Ik zou u graag weer ontmoeten. Bel me op wanneer u wilt; zei ze gewoon. Laura bedankte haar en stapte snel uit de auto. Met licht bevende vingers tikte ze haar code in, liep met vier treden tegelijk de trap op, en hoopte voor Pierre thuis te zijn. Op de drempel herademde ze. Laura voelde altijd zijn aanwezigheid, zelfs als hij stil was. Zij gooide haar kleren op de tegelvloer van de badkamer en. liet zich naakt en blank in de badkuip glijden. Het water stroomde uit de kraan en Laura proefde een zalige ontspanning naarmate het water steeg. Ze sloot haar ogen, masseerde zachtjes de aanzet van haar borsten. Dan gleed haar hand tussen haar twee volle vlezige welvingen, en belandde op haar hete buik. Klik-klak. Ze herkende het geluid van de voordeur. Eventjes hield ze haar adem in om de passen van Pierre in het appartement te volgen. Als hij maar niet in de badkamer komt, hoopte Laura. Maar zijn stappen, trager dan gewoonlijk, voerden hem naar de werkkamer. Het voorval van die namiddag had hem vermoedelijk triest gemaakt. Laura nam het zichzelf een beetje kwalijk. Maar ze zouden er niet meer over praten. Samen konden ze de hele wereld aan, er samenzweerderig om lachen, maar wat er tussen hen voorviel, was het laatste waarover ze konden praten. Het was een vanzelfsprekende liefde, een liefde die zich had ontplooid binnen deze discrete muren, tussen de stapels wasgoed in de kast was geslopen, zich in de rekken van de boekenkast had verborgen. Zij vreesden dat de dag waarop ze daarover moesten spreken, het einde betekende. Laura treuzelde dan ook: zij bleef in de badkuip terwijl deze leegliep; ze voelde graag haar lichaam zwaarder worden naarmate het water wegliep. Toen trok ze een kamerjas aan en ging naar Pierre in zijn werkkamer: hij keek op van een tijdschrift dat hij sinds zijn aankomst luidruchtig doorbladerde. Ze keken elkaar aan, het tijdschrift glipte uit Pierres handen. Zij omhelsden elkaar vurig. De bodem zonk weg onder hun voeten. De naakte nek en schouders van Laura verkreukelden de bladzijden van het magazine. Bij elke kus, elke liefkozing, keken ze elkaar aan, kwamen weer op adem, elk voor zich verwonderd over de kracht van hun verlangen. En zo bedreven zij de liefde, vielen van de ene verbazing in de andere. De twee geliefden wisten geen van beiden wanneer ze in slaap gevallen waren. Die avond had Laura een vreemde droom: ze zat in een wagen naast een roodharige vrouw die reed. De auto kwam een duizelingwekkende weg vol haarspeldbochten af geraasd. Laura had die weg al eens afgelegd, ze kende de gevaren. Hoe meer ze smeekte te vertragen, hoe meer de bestuurster haar snelheid opdreef. De wagen vloog uit de bocht en suisde over de reling. Een ogenblik bleef hij in de lucht hangen, terwijl Laura zei: 'Ziezo, dat was het dan, we zijn verloren!' Toen Laura wakker werd, dansten stofjes in het zonlicht dat door het gordijn van de slaapkamer scheen. Het was al tien uur. Wat zouden goede gewoonten van niet-werkende mensen snel overgenomen zijn, zei ze bij zichzelf. Haar eerste gedachten betroffen Pierre, gedachten die, als ze er te lang bij stilstond, haar aangenaam prikkelden onder in haar schoot. Toen probeerde ze tevergeefs de roodharige vrouw van haar droom te identificeren. Ze dacht aan Catherine. Wat wou die vrouw toch van haar? En ze vroeg zich af waarmee ze deze eerste 'vakantiedag' kon beginnen: de gelegenheid te baat nemen om de oude films te zien die alleen op dinsdag om elf uur vertoond werden in een verkommerde filmzaal in het vijftiende arrondissement? Te laat. Klusjes afwerken die al maanden lagen te wachten?.. Telefoneren naar vriendinnen om te horen te krijgen: 'Arm kind, ben je eruit gegooid... als het niet gaat, bel dan gerust!' Nee. Vooral het leger moeders vermijden dat achter elke goede vriendin schuilt. Zonder na te denken draaide Laura het nummer van de praktijk. Een droge secretaressestem antwoordde: 'De dokter heeft een afspraak, kan ik een boodschap aannemen?' 'Nee, het is persoonlijk.' Teleurgesteld hing Laura op. Het was misschien beter zo. Ze had haar niets speciaals te zeggen, en werkende mensen hebben geen tijd om voor hun plezier te praten. Laura besloot Catherine niet meer op te bellen. Laura' s verveling nam in de loop van enkele uren enorme proporties aan. In de late namiddag nam ze een douche, waarvan ze hoopte op te zullen knappen, maar ze kon alleen maar op haar bed neerploffen om een album in te kijken. De telefoon rinkelde. Laura kroop naar de rand van het bed en nam de hoorn van de haak. Een volle en krachtige stem vulde het apparaat: 'Jammer, ik heb u wakker gemaakt! Catherine hier: Laura gaf lachend toe: 'Ik slaap half, ik heb de hele dag niets uitgevoerd! En u?..: Catherine zuchtte: 'Verschrikkelijk!... Ik zie steeds meer gevallen... Kortom, kortgeleden zou ik bijna alles in de steek hebben gelaten. Gelukkig trek ik ' s avonds een andere blouse aan en krijg ik weer behoorlijk zin in het leven: ik schilder frisse, gekleurde, heel levendige huidjes. De uwe is buitengewoon. Een van die huidsoorten die op het minste zuchtje reageert, op de kleinste hittestoot, die al uw emoties verraadt: Laura voelde haar wangen gloeien. 'Als ik het goed begrijp, wilt u me schilderen?.: Catherine antwoordde: 'Ja: Onder haar handpalm voelde Laura de ader onder aan haar hals sneller kloppen. Ze hield van dit soort telefoongesprekken, wanneer de stem alleen al volstond om een intiem karakter te scheppen. 'Ik ben heel nieuwsgierig, zou graag willen weten...; vroeg Laura, '... wat er gisteren gebeurd is nadat ik de bar verlaten had: Catherine antwoordde haar: 'Dat weet u zo meteen. Maar zeg me eerst wat u zich ingebeeld had, wat wij hadden kunnen doen, uw vriend en ik: Laura hoorde haar hart in haar borstkas als een gek tekeergaan en zei met zachte stem: 'Hij zou op u toegestapt zijn, zijn vingers hadden de omtrek van uw beha gevolgd die uw doorschijnende hemd laat vermoeden. U, u zou uw hemd opengemaakt hebben, hij had uw hoofd naar achteren getrokken en zijn mond tussen uw borsten gedrukt. U was op een van de barkrukken gaan zitten. Hij had uw rok tot aan uw middel opgetild, hij had zijn hand tussen uw dijen geschoven om uw begeerte te voelen. U had uw rug tegen de bar gedrukt, en hij zou u geneukt hebben, in de korte tijd dat ik mijn ijsje opat. Ziezo: Laura was rood aangelopen. Na een korte stilte ging Catherine verder: 'Ik heb geen moment mijn ogen van u afgewend terwijl u tegen mij sprak. Zodra u ervandoor gegaan was, wierp uw vriend me een vreemde blik toe en vertrok toen. Op dat moment wilde ik u inhalen. En... ik zou u graag schilderen in een kleuren palet tussen wit en rozenhout...; waarop ze beiden in lachen uitbarstten. Ze spraken af toen Laura op haar voet een warme en vochtige zoen voelde, die haar helemaal in vuur en vlam zette. Ze kon een kreun niet onderdrukken en hing onhandig op. Laura bleef plat op haar buik liggen; haar wanordelijke kamerjas liet haar achterste onbedekt. Pierre ging langzaam langs de ronding van haar dijen naar boven, en ze smeekte hem haar zo te nemen, zonder te wachten. Haar genot steeg snel en bereikte een hoogtepunt samen met dat van Pierre, met een intensiteit die hen onmiddellijk scheidde, naast elkaar, wanordelijk op het bed. Ze bleven stil wachten op een nieuwe begeerte, en ze bedreven de liefde opnieuw, meerdere keren in de nacht. Een paar dagen later stapte Laura op haar fiets en begaf zich onder een loodgrijze hemel naar de bar Verger de la Musique. Catherine zat haar al op te wachten. 'Ik heb de eerste regendruppels weggeveegd; zei Laura terwijl ze haar zenuwachtigheid moeilijk kon verbergen. Een donderslag knalde, en iedereen schrok op. Catherine zag Pierre boven aan de grote trap verschijnen. Zij keek Laura vragend aan. 'Ja; zei Laura in één adem. 'Ik wou dat hij erbij is... dat hij ons aan het werk ziet... ik wou ook zien hoe u hem schildert: Pierre had hun tafel nog niet bereikt toen een tweede donderslag weerklonk, luider dan de eerste. En de Verger de la Musique was in volstrekte duisternis gehuld. De volgende dag stond in de Libé de krantenkop: 'Kortsluiting in de Verger: het was een goede vangst. Een hevig zomers onweer maakte het leidend personeel van de Verger de la Musique machteloos. Het is moeilijk te schatten hoeveel het kassatekort bedraagt ten gevolge van de plundering die gisteravond..: